Η Αυστραλία φιλοξενεί μερικά από τα πιο επικίνδυνα είδη ζώων για τον άνθρωπο. Οι λόγοι που εξηγούν τον τόσο υψηλό αριθμό ζώων ικανών να σκοτώσουν ανθρώπους συνδέονται με την περίπλοκη γεωλογική, οικολογική και περιβαλλοντική ιστορία της περιοχής.
Η Αυστραλία είναι συχνά γνωστή ως μια από τις πιο αφιλόξενες περιοχές του πλανήτη Γη, καθώς κατοικείται από μεγάλο αριθμό επικίνδυνων για τον άνθρωπο ζώων . Είτε βρισκόμαστε στο νερό είτε στη στεριά, υπάρχουν πολλά δυνητικά επικίνδυνα ζώα στα οποία πρέπει να προσέχουμε, από διαφορετικά είδη δηλητηριωδών φιδιών όπως το ταϊπάν , μέχρι μεγάλες αράχνες και κροκόδειλους του αλμυρού νερού.
Ακόμη και μεταξύ των κοραλλιογενών υφάλων, ο κίνδυνος είναι συχνά προ των πυλών, δεδομένου ότι τα κοράλλια που περιβάλλουν την αυστραλιανή ακτή είναι γεμάτα με μέδουσες , καρχαρίες και δηλητηριώδη εξωτικά ζώα όπως το χταπόδι με μπλε δακτυλίους . Αυτά τα είδη μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα για τον άνθρωπο λόγω του δηλητηρίου τους, της δύναμης τους στο δάγκωμα ή του μεγάλου μεγέθους τους και επομένως μερικές φορές μπορεί να είναι πρωταγωνιστές θανατηφόρων ατυχημάτων και για τον άνθρωπο, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους κροκόδειλους του αλμυρού νερού και τους λευκούς καρχαρίες.
Ωστόσο, όλα αυτά τα ζώα υπάρχουν στην Αυστραλία για ορισμένους ιστορικούς, οικολογικούς και γεωγραφικούς λόγους και παρόλο που ο συνδυασμός τους μπορεί να προκαλέσει φόβους σε πιθανούς επισκέπτες που επιθυμούν να εξερευνήσουν το νησί, πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ο αριθμός των θανάτων που προκαλούνται από την άγρια ζωή σε αυτή την κατάσταση μειώνεται από χρόνο σε χρόνο. Εν μέρει επειδή, εάν ενεργούμε προληπτικά, διαδίδοντας την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη σωστή αλληλεπίδραση με αυτά τα ζώα, αλλά και επειδή γίνεται όλο και πιο δύσκολο να συναντήσουμε ορισμένα είδη στη φύση, καθώς βρίσκονται σε έντονη δημογραφική κρίση για γενιές.
Στην πραγματικότητα, πολλά από αυτά υφίστανται πραγματικές δημογραφικές καταρρεύσεις, μετά τις πολυάριθμες περιβαλλοντικές αλλαγές που αλλοιώνουν το νησί, συμπεριλαμβανομένων των πυρκαγιών, της ανθρωποποίησης των αγροτικών περιοχών και της ανεξέλεγκτης προώθησης χωροκατακτητικών ειδών, όπως οι φρύνοι , καλάμια (Rhinella marina), που καταβροχθίζουν ένα καλό μέρος των τοπικών ενδημικών ειδών, αν και έχουν παρατηρηθεί βελτιώσεις χάρη στα προγράμματα εκρίζωσης του είδους που πραγματοποιήθηκαν από ορισμένους βιολόγους διατήρησης. Πολλά από αυτά τα είδη θεωρούνται, μεταξύ άλλων, από τις τοπικές αρχές ως επικίνδυνα σχεδόν αποκλειστικά επειδή είναι δηλητηριώδη και για το λόγο αυτό οι πληθυσμοί τους παρακολουθούνται συνεχώς.
Μεταξύ αυτών, έχουμε διαφορετικούς τύπους αραχνών, αλλά και σαύρες, φίδια και άλλα ζώα που βρίσκονται σχεδόν πάντα στο νερό, κρυμμένα ανάμεσα στα κύματα που περιβάλλουν τον μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο και τα διάφορα νησιά, όπως η Τασμανία, που βρίσκονται κοντά στο την αυστραλιανή ακτή. Ωστόσο, η εξήγηση αυτής της μεγάλης συγκέντρωσης επικίνδυνων ζώων προφανώς δεν ήταν εύκολη για τους επιστήμονες που μελετούσαν εκ περιτροπής τα αυστραλιανά οικοσυστήματα. Ωστόσο, μετά από δεκαετίες έρευνας, οι βιολόγοι είναι τώρα έτοιμοι να εξηγήσουν γιατί αυτή η περιοχή φιλοξενεί μερικά από τα πιο επικίνδυνα ζώα στον πλανήτη και εδώ θα συνθέσουμε μια σύντομη περίληψη των ανακαλύψεών τους.
Ιστορικοί παράγοντες
Ένας από τους λόγους που οδήγησαν κυρίως στην εξέλιξη τόσο μεγάλου αριθμού επικίνδυνων ζώων προκύπτει από τη γεωλογική προέλευση και την επακόλουθη απομόνωση της αυστραλιανής ηπείρου σε σύγκριση με άλλες περιοχές του κόσμου.
Στην πραγματικότητα, η Αυστραλία προέκυψε ως μια «νησιωτική ήπειρος» ξεκινώντας πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια, κατά το Ηώκαινο, αφού συνδέθηκε για δισεκατομμύρια χρόνια με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω της Ανταρκτικής, η οποία με τη σειρά της συνδέθηκε στο τμήμα της δυτικά με τη Νότια Αμερική και την Αφρική, με μια ομάδα νησιών που έχουν πλέον εξαφανιστεί. Αυτό το γεγονός, που θεωρείται από τους βιολόγους ως το πιο σημαντικό από αυτά που συγκλόνισαν τη γεωλογία της Αυστραλίας, προκάλεσε βαθιές γεωγραφικές και παλαιοκλιματικές αλλαγές, οι οποίες κατέστησαν την τεράστια κεντρική περιοχή του νησιού ένα τοπίο φτωχό σε πόρους και υπόκειται σε αυξανόμενη ερημοποίηση.
Η αλλαγή στον τρόπο ζωής των ζώων, που προηγουμένως ήταν προσαρμοσμένα σε ένα πλούσιο οικοσύστημα γεμάτο ποτάμια, ήταν ξαφνική και συντριπτική και ώθησε διάφορες ομάδες, όπως τα μονότρεμα και τα μαρσιποφόρα, να ακολουθήσουν μια πολύ διαφορετική εξελικτική πορεία σε σύγκριση με αυτή που ακολούθησαν τα ξαδέρφια τους που ζούσαν σε άλλες ηπείρους.
Ωστόσο, αυτό που ευνόησε οριστικά την ανάπτυξη διαφόρων δηλητηριωδών ή επικίνδυνων ειδών ήταν η επιδείνωση των κλιματικών συνθηκών που επηρέασαν την ήπειρο, μετά την πολυετή και ασταμάτητη μετακίνησή της προς τον Βορρά και τον Τροπικό του Αιγόκερω . Στην πραγματικότητα, η Αυστραλία εγκατέλειψε την κλιματική ζώνη των νότιων εύκρατων ζωνών και συνάντησε μια πολύ θερμότερη ζώνη, η οποία επιτάχυνε σημαντικά τη διαδικασία της τροποποίησης. Αυτό αύξησε σημαντικά τον βιολογικό ανταγωνισμό των ειδών, τα οποία για να επιβιώσουν αναγκάστηκαν να αναπτύξουν διαφορετικές μεθόδους για να αμυνθούν ή να γίνουν αποτελεσματικά αρπακτικά.
Η πλειονότητα των φιδιών και των αραχνών άρχισε έτσι να εξοπλίζεται με θανατηφόρα δηλητήρια. Οι υπόλοιποι κροκόδειλοι αυξήθηκαν σε μέγεθος και έγιναν πολύ πιο επιθετικοί από άλλα είδη στον κόσμο. Τα θηλαστικά εξοπλίστηκαν με κρυμμένα νύχια και κεντρί, ικανά να δηλητηριάσουν πιθανούς επιτιθέμενους – συμπεριλαμβανομένου του πλατύποδα – ενώ στον ωκεανό, ο πλούτος της βιοποικιλότητας που παρατηρήθηκε χάρη στην άνοδο του μεγάλου κοραλλιογενούς υφάλου ώθησε πολλά πλάσματα να εξοπλιστούν με αμυντικά συστήματα, όπως χταπόδι με μπλε δακτύλιο ή τη μέδουσα Chironex fleckeri, το πιο θανατηφόρο ζώο στον κόσμο.
Γεωγραφικοί παράγοντες
Με την προοδευτική προσέγγιση προς την ασιατική ήπειρο και τη συνέχιση των ακραίων κλιματικών συνθηκών στο κέντρο του νησιού, η Αυστραλία άρχισε να γεμίζει με όλο και πιο απειλητικά είδη, τα οποία προσπαθούσαν να αναπληρώσουν τους λίγους πόρους που το οικοσύστημα ήταν σε θέση να τους προσφέρει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα διανομής εντός της επικράτειας και προδιάθεση επίθεσης σε όλες εκείνες τις μορφές ζωής που ήταν επικίνδυνες για την επιβίωσή τους. Μια παραδειγματική περίπτωση αυτού του φαινομένου μπορεί να παρατηρηθεί μελετώντας τη συμπεριφορά των αυστραλιανών emus , οι οποίοι από τότε που έφτασαν στο νησί έμαθαν να επιτίθενται προληπτικά σε οποιοδήποτε φίδι που μπορεί να φτάσει, δεδομένου ότι οι ελάπιδες – η ομάδα στην οποία όλα τα φίδια του νησιού ανήκει η «Αυστραλία – είναι από τα πιο δηλητηριώδη ερπετά του κόσμου.
Επιπλέον, οι έντονες διαφορές μεταξύ της παράκτιας λωρίδας και της αυστραλιανής ενδοχώρας έχουν επιδεινώσει αυτή τη σύγκρουση μεταξύ των ειδών, προκαλώντας μια πραγματική κούρσα εξοπλισμών σε πολλά είδη.
Για παράδειγμα, τα ίδια καγκουρό που δεν φαίνονται να είναι εξοπλισμένα με ποιος ξέρει τι όπλα έχουν μάθει να αμύνονται από τα αρπακτικά εξαπολύοντας ένα από τα πιο δυνατά κλωτσιά που έχουν καταγραφεί ποτέ στη φύση, ακόμη και ικανά να ζαλίσουν τους ατυχείς κροκόδειλους του θαλασσινού νερού που τολμούν να μπουν μέσα τα οικοσυστήματα μέσω ποταμών στα οποία κυριαρχούν αυτά τα θηλαστικά.
Με την πάροδο του χρόνου, η γεωγραφική απομόνωση και ο υψηλός ανταγωνισμός μεταξύ όλων των ειδών οδήγησαν τη φυσική επιλογή να ευνοεί αποκλειστικά εκείνα τα ζώα που είναι ικανά να φροντίζουν τον εαυτό τους σε ένα εχθρικό και μερικές φορές σκληρό πλαίσιο, τονίζοντας την επιθετικότητα του είδους όπου αν χρειαζόταν.
Περιβαλλοντικοί παράγοντες
Τέλος, αυτό που πρόσφατα έκανε τον ανταγωνισμό μεταξύ των ειδών σχεδόν αφόρητο – ένας παράγοντας που ώθησε τα είδη να αναπτύξουν ακόμη πιο επιθετική συμπεριφορά και πιο ισχυρά δηλητήρια – ήταν τρεις πολύ σημαντικοί παράγοντες που αποσταθεροποίησαν την πλέον εκατομμυριούχο ισορροπία μιας πανίδας που είχε ήδη συνηθίσει να ζει μαζί με καταστροφές .
Πρώτα υπήρχαν οι συνέπειες της εποχής των παγετώνων και η άφιξη του ανθρώπου, που συνέβη μεταξύ 60 και 50.000 ετών, που περιέπλεξαν σημαντικά τις σχέσεις πολλών ειδών και προκάλεσαν την εξαφάνιση πολλών οικοσυστημάτων, λόγω της εξάπλωσης των πυρκαγιών και της απώλειας ενός μεγάλος αριθμός δασών. Στη συνέχεια, ήταν η αντικατάσταση της πανίδας , που προκλήθηκε από την ανάπτυξη ξένων ειδών – που προέρχονταν από τον Βορρά ή εισήχθησαν τεχνητά από τον άνθρωπο – που ώθησε άλλα ζώα να αναλάβουν περαιτέρω αμυντικές στρατηγικές ενάντια στους εισβολείς, κάνοντας τους επιζώντες αυτού που αναφέρεται ως η εξαφάνιση του Αυστραλιανή μεγαπανίδα μερικά από τα πιο επιθετικά είδη που είναι γνωστά, δεδομένου του αυξανόμενου περιορισμού των πόρων.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συνεχίζεται ακόμη, δεδομένου ότι οι πυρκαγιές των τελευταίων ετών έχουν επηρεάσει ακριβώς εκείνα τα φυσικά οικοσυστήματα όπου συγκεντρώθηκαν τα λίγα εναπομείναντα ενδημικά είδη.
Έτσι, η εξελικτική σύγκλιση, η απώλεια μεγάλων τμημάτων εδάφους, η μοναδική κοινή ιστορία ταλαιπωρίας και στερήσεων, αλλά και η υπερθέρμανση του κλίματος και ο φυσικός εσωτερικός ανταγωνισμός, έχουν προωθήσει έναν ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο ζωής στην αυστραλιανή πανίδα, χωρίς να ξεχνάμε την ανθρώπινη βλακεία ως κυρίαρχο περιβαλλοντικό παράγοντα. , στις πιο πρόσφατες τρέχουσες εξαφανίσεις.
