Στη Σαρδηνία μια 70χρονη πέθανε λίγες μέρες αφότου δαγκώθηκε από τσιμπούρι. Τα κρούσματα αυξάνονται την καλοκαιρινή περίοδο, γι’ αυτό είναι σημαντικό να προλαμβάνετε και να ξέρετε τι να κάνετε σε περίπτωση δαγκώματος.
Η 70χρονη γυναίκα που νοσηλεύτηκε στο Lanusei της Σαρδηνίας μετά από τσίμπημα από τσιμπούρι δεν τα κατάφερε . Αυτό που τη σκότωσε ήταν μια σοβαρή λοίμωξη, η ρικέτσιωση , μια από τις πολλές παθολογίες που μπορούν να μεταδώσουν τα τσιμπούρια με το δάγκωμά τους.
Τα συμπτώματα εμφανίστηκαν μόνο λίγες μέρες μετά το δάγκωμα. Η γυναίκα, με καταγωγή από το Ulassai, συνειδητοποίησε ότι είχε δαγκωθεί και αφαίρεσε το έντομο χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες άρχισε να αισθάνεται άρρωστη. Όταν έφτασε στο νοσοκομείο υπέφερε από πολύ υψηλό πυρετό , πονοκέφαλο, πόνο στους μύες και στις αρθρώσεις. Οι γιατροί άρχισαν αμέσως να χορηγούν θεραπεία, αλλά η γυναίκα δεν ανταποκρίθηκε στη θεραπεία και πέθανε στο νοσοκομείο .
Γιατί τα τσιμπούρια είναι επικίνδυνα
Το τσίμπημα από το τσιμπούρι, όπως εξήγησε η κτηνίατρος , είναι πολύ επικίνδυνο: «Τα τσιμπούρια είναι αρθρόποδα της τάξης των ixodids, της ίδιας τάξης με τα αραχνίδια και στενοί συγγενείς αραχνών και ακάρεων. Αυτά τα παράσιτα έχουν μεταβλητό μέγεθος (από λίγα χιλιοστά έως περίπου ένα εκατοστό) που ποικίλλει ανάλογα με το είδος και το στάδιο ανάπτυξής τους και το στόμα τους, το ρόστρο, μπορεί να διεισδύσει στο δέρμα και να ρουφήξει αίμα, που είναι η τροφή τους. Ακριβώς όταν τρώνε είναι επικίνδυνα».
«Μετά το γεύμα αίματος, στην πραγματικότητα, εμφανίζεται ένα είδος παλινδρόμησης μέσω του δέρματος του ξενιστή . Εάν το τσιμπούρι έχει μολυνθεί, και δεν είναι όλα, αναμείνει επίσης μέρος αυτών των ιών, πρωτόζωων ή άλλων που προκαλούν ασθένειες. Αυτό συμβαίνει σε ανθρώπους και ζώα. Υπάρχουν πολλά είδη τσιμπουριών που κατοικούν σε πτηνά, ερπετά και όλα τα είδη θηλαστικών. Ορισμένες ασθένειες έχουν, αν και σπάνια, θανατηφόρο κατάληξη».
Τα τσιμπούρια δρουν ως φορείς πολλών ασθενειών , συμπεριλαμβανομένης της νόσου του Lyme και της εγκεφαλίτιδας ή Tbe που μεταδίδεται από κρότωνες (μεταδίδεται κυρίως από το τσιμπούρι του ξύλου), της ρικέτσιωσης (μεταδίδεται κυρίως από το τσιμπούρι του σκύλου), του υποτροπιάζοντος πυρετού που μεταδίδεται από κρότωνες, της τουλαραιμίας, της μηνιγγοεγκεφαλίτιδας που μεταδίδεται από κρότωνες και ερλιχίωση: «Στις περιοχές μας δεν είναι πολύ διαδεδομένο, στην Αμερική είναι πολύ πιο διαδεδομένο. Ακόμη και στον κόσμο των ζώων μεταδίδουν πολλές παθολογίες. Αν δαγκώσουν ένα σκύλο ή μια γάτα, για παράδειγμα, θα πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί όχι μόνο κατά την εξάλειψή τους, αλλά και μετά. Πρέπει να γίνουν ορολογικές εξετάσεις για να γίνει κατανοητό εάν κάποιο βακτήριο μεταδόθηκε κατά τη διάρκεια της παλινδρόμησης».
Εκεί που ζουν τα τσιμπούρια
Ο προτιμώμενος βιότοπος των τσιμπουριών είναι μέρη πλούσια σε χλοώδη και θαμνώδη βλάστηση , με περιβαλλοντικές προτιμήσεις που εξαρτώνται από το είδος. Το τσιμπούρι του ξύλου ευδοκιμεί σε δροσερά, υγρά κλίματα, ενώ το τσιμπούρι του σκύλου συχνάζει σε περιοχές με ζεστό, ξηρό κλίμα ή όπου η βλάστηση είναι αραιότερη. Η παρουσία κροτώνων εξαρτάται ουσιαστικά από την παρουσία ξενιστών που πρόκειται να παρασιτούν στην περιοχή.
Για το λόγο αυτό, μέρη όπως στάβλοι, καταφύγια ζώων και βοσκοτόπια είναι από τα αγαπημένα τους περιβάλλοντα. Ο ISS εξηγεί ότι τα τσιμπούρια δεν πηδούν ούτε πετούν στους ξενιστές με τους οποίους τρέφονται, αλλά γενικά μετακινούνται στις άκρες ποωδών φυτών ή θάμνων περιμένοντας το πέρασμα ενός ζώου στο οποίο μπορούν να προσκολληθούν, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων. Χάρη στο διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται και τη θερμότητα του σώματος, αυτά τα παράσιτα μπορούν να αισθανθούν την παρουσία ενός πιθανού ξενιστή και να εγκατασταθούν εκεί κολλώντας το ρόστρο τους στο δέρμα και αρχίζοντας να ρουφούν το αίμα του. Το τσίμπημα είναι γενικά ανώδυνο, επειδή τα τσιμπούρια ενοφθαλμίζουν τον ξενιστή με μια ορισμένη ποσότητα σάλιου που περιέχει αναισθητικές αρχές και επομένως δεν αντιλαμβάνεται πάντα ότι έχει δαγκωθεί ή ότι έχει τσιμπούρι στο δέρμα.
Συμβουλές πρόληψης κροτώνων
Για την αποφυγή τσιμπήματος από τσιμπούρια, μπορείτε να λάβετε μια σειρά προφυλάξεων, ειδικά κατά τη διάρκεια εκδρομών στη φύση ή εάν συχνάζετε σε μέρη όπου είναι πολύ πιθανό, ειδικά το καλοκαίρι και την άνοιξη, να υπάρχουν τσιμπούρια. Συνιστάται να φοράτε ανοιχτόχρωμα ρούχα , που διευκολύνουν την αναγνώριση των τσιμπουριών, να καλύπτετε τα άκρα , ιδιαίτερα τα κάτω, με ανοιχτόχρωμες κάλτσες (καλύτερα μπότες), να χρησιμοποιείτε μακρύ παντελόνι και κατά προτίμηση καπέλο .
Κατά τη διάρκεια της βόλτας, καλό είναι να αποφεύγετε να τρίβετε το γρασίδι στις άκρες των μονοπατιών, να μην εισέρχεστε σε περιοχές όπου το γρασίδι είναι ψηλό και, στο τέλος της εκδρομής, να κάνετε μια προσεκτική οπτική και απτική εξέταση του δέρματος και των ρούχων. Τα τσιμπούρια τείνουν να εντοπίζονται κατά προτίμηση στο κεφάλι, το λαιμό, πίσω από τα γόνατα και στους γοφούς.
Ακόμη και τα κατοικίδια, ιδιαίτερα τα σκυλιά, πρέπει να παρακολουθούνται προσεκτικά και είναι σημαντικό να τα αντιμετωπίζουμε με ειδικά προϊόντα, ειδικά σε περίπτωση εκδρομής. Στην πραγματικότητα, τα τσιμπούρια μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα και για αυτούς , για τους λόγους που έχουν ήδη εξηγηθεί προηγουμένως.
Τι να κάνετε αν σας έχει δαγκώσει τσιμπούρι
Αν όμως είχατε την ατυχία να σας δαγκώσουν, είναι απαραίτητο να το αφαιρέσετε ακολουθώντας μια συγκεκριμένη διαδικασία. Μην το αγγίζετε ποτέ με γυμνά χέρια , μην χρησιμοποιείτε ποτέ αλκοόλ, βενζίνη, ακετόνη, τριχλωροαιθυλένιο, αμμωνία, λάδι ή λίπος, ούτε καυτά αντικείμενα, σπίρτα ή τσιγάρα, για να αποφύγετε ότι η προκαλούμενη ταλαιπωρία μπορεί να προκαλέσει παλινδρόμηση μολυσμένου υλικού και περαιτέρω βύθιση του παράσιτου στο δέρμα του ξενιστή.
Το τσιμπούρι, εξηγεί ο ISS, πρέπει να πιαστεί με τσιμπιδάκια με λεπτή άκρη , όσο το δυνατόν πιο κοντά στην επιφάνεια του δέρματος και να αφαιρεθεί τραβώντας απαλά, προσπαθώντας να προσδώσει μια ελαφρά περιστροφική κίνηση. Στην αγορά υπάρχουν συγκεκριμένοι εξολκείς που σας επιτρέπουν να αφαιρέσετε το τσιμπούρι με περιστροφική κίνηση .
Κατά την αφαίρεση, πρέπει επίσης να δίνεται η μέγιστη προσοχή στο να μην συνθλίβεται το σώμα του τσιμπουριού, να αποφευχθεί η παλινδρόμηση και στη συνέχεια να απολυμανθεί η περιοχή, αποφεύγοντας τη χρήση απολυμαντικών που χρωματίζουν το δέρμα, όπως βάμμα ιωδίου. Συχνά το βήμα παραμένει μέσα στο δέρμα και είναι απαραίτητο να το ελέγξετε προσεκτικά για να βεβαιωθείτε για αυτό. Εάν είναι θετικό, πρέπει να εξαχθεί με αποστειρωμένη βελόνα ή με κατάλληλα αποστειρωμένα τσιμπιδάκια με λεπτή μύτη.
Συνιστάται να φυλάσσεται το τσιμπούρι σε φιάλη με 70% αλκοόλ για μετέπειτα μορφολογική ταυτοποίηση και πιθανή απομόνωση παθογόνων, σε περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων, προκειμένου να ληφθούν στοχευμένες θεραπείες και συγκεκριμένα φάρμακα. Εάν παρατηρήσετε ένα κοκκινωπό φωτοστέφανο που τείνει να εξαπλωθεί γύρω από την πληγή ή πυρετό, πονοκέφαλο, αδυναμία, πόνο στις αρθρώσεις, πρησμένους λεμφαδένες, είναι απαραίτητο να επικοινωνήσετε αμέσως με το γιατρό σας.
