Ένιωσες εγκαταλελειμμένος, ασήμαντος. Φαίνεται ότι ο κόσμος δεν πρόλαβε να σε προσέξει. Συνήθιζες να σταματάς και να παρακολουθείς τους πάντες να τρέχουν βιαστικά στους προορισμούς τους, ένιωθες χαμένος.
Κάποια στιγμή νόμιζες ότι το βρήκες. Αυτό το ταβάνι, εκείνο το μέρος για να νιώσεις μέρος κάποιου, αλλά τελικά τα πράγματα δεν πήγαν καλά και πήγες πίσω στο κουτί σου. Στη μοναξιά, στους τέσσερις τοίχους του κλουβιού σου, στο γκρίζο καταφύγιο των καθημερινών σου συνηθειών.
Κοιμήθηκες όσο μπορούσες, ίσως επειδή ο ύπνος είναι πιο εύκολο να ονειρευτείς. Ίσως επειδή ο ύπνος πονάει λιγότερο.
Και σε κάθε ξύπνημα έζησες εκείνη την περίεργη στιγμή που, για μια στιγμή μπορούσες να αισθανθείς ότι ήσουν κάποιος και ότι κάποιος νοιάστηκε για σένα, που βασίστηκε σε σένα, που έτρεξε σε σένα.
Ένα πρωί, όπως πολλά, χωρίς γκλίτερ ή μπάντα, εμφανίστηκα στην ύπαρξή σου. Και σε έσωσα από όλα αυτά.
Σε βοήθησα να κουνήσεις τους ψύλλους της λύπης, της παραίτησης. Σου θύμισα πως ήταν αυτή η εμπιστοσύνη.
Κάθε πρωί ανοίγοντας τα μάτια νοιαζόμουν για σένα, ήμασταν ένα και πάντα θα ήμασταν.
Τώρα περπατάς χαρούμενος μαζί μου, περήφανος και ασφαλής. Γνωρίσαμε νέους φίλους για να μοιραστούμε και να περπατήσουμε με χάρη στις καθημερινές μας εξόδους.
Νιώθω ότι ο κόσμος έγινε όμορφος για εμάς.
Τα μάτια σου τώρα λάμπουν, είναι πιο φωτεινά · μοναξιά και φόβος πέφτουν από το σώμα σου σε κάθε χάδι, κάθε παιχνίδι, κάθε υπνάκο μαζί.
Μου αρέσει να σε βλέπω ευτυχισμένο, πιο ζωντανό από την ημέρα που ήρθα στη ζωή σου.
Υπογραφή: Ο σκύλος σου…. 💖🐾
