Σε μια χώρα που το νομικό της πλαίσιο απαιτεί την διαχείριση των αδέσποτων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον (στις πόλεις και τα χωριά μας), όπως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο… Σε μια χώρα που το κύριο μέρος της προσπάθειας να διασωθούν οι αθώες ψυχές από την εγκατάλειψη και να ζήσουν αρμονικά με την ανθρώπινη κοινωνία, έχουν αναλάβει κατά κύριο λόγο εθελοντές – μέλη φιλοζωικών οργανώσεων…
Αυτοί που επί χρόνια προσφέρουν καθημερινά, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, για το καλό των ζώων και ταυτόχρονα των ανθρώπων, αφήνοντας πιο πίσω τα επαγγελματικά τους, τα οικογενειακά τους και τα κοινωνικά τους ενδιαφέροντα (και συχνότατα με προσωπική χρηματική τους επιβάρυνση)…Σε τούτην την χώρα λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί καταδικάζονται!!
Απόδειξη; 20 μήνες φυλάκιση έλαβαν ως ποινή 3 μέλη της φιλοζωικής οργάνωσης της Άμφισσας (και μαζί τους πρώην αντιδήμαρχος του Δήμου Δελφών) από το Μονομελές Πρωτοδικείο Άμφισσας.
Το έγκλημά τους: Δύο αδέσποτα σκυλιά δάγκωσαν και τραυμάτισαν πολίτες κατά τον περίπατό τους.
Εν ολίγοις το μήνυμα είναι: Όποιο αδέσποτο σκυλί στο εξής δαγκώσει άνθρωπο, τότε κλείνουμε στην φυλακή τους ανθρώπους που το περιποιούνται (το ταΐζουν, το εμβολιάζουν, το στειρώνουν, το καθαρίζουν, του κάνουν παρέα…).
Αυτοί φταίνε για όλα! Μα αν ο νομοθέτης, δεν θέλει επιτέλους τα ζώα στο δρόμο, ας αλλάξει ο νόμος και ας δοθεί γενική εντολή εξόντωσης! Είναι γνωστό πόσο πολύ θα υποδεχόταν μια ευχαρίστηση μια τέτοια (τελική) λύση ένα μέρος της κοινωνίας μας.
Άλλωστε και ο υπερασπιστής της κατηγορίας δικηγόρος ανοιχτά αναρωτήθηκε κατά την αγόρευσή του: «Μήπως τελικά οι φόλες είναι η λύση;»
Και το Δικαστήριο έσπευσε να τον δικαιώσει αμέσως μετά! Ένοχοι οι φιλόζωοι! Εφόσον όμως ο νομοθέτης επιμένει να παραμένουμε στον πολιτισμένο κόσμο και επιθυμεί την διάσωση και την διαχείριση των ζώων στον δρόμο, τότε είναι αναγκαίο ως κοινωνία να αποδεχτούμε ότι κάποιες φορές (υπό κάποιες εξαιρετικές συνθήκες), ένα αδέσποτο σκυλί μπορεί να δαγκώσει έναν άνθρωπο…
Και τότε, τι; Κάποιος πρέπει να πάει φυλακή γι’ αυτό; Να ικανοποιηθεί δήθεν το περί δικαίου αίσθημα ορισμένων; Κάποιος πρέπει να απολογηθεί στα παιδιά του (και και στην κοινωνία όλη) και να αποδείξει ότι δεν είναι εγκληματίας, παρά αντιθέτως έχει δώσει την ψυχή του για το καλό αυτής της κοινωνίας;
Το αποτέλεσμα όμως είναι δυστυχώς αυτό. Άνθρωποι που κανονικά έπρεπε δημόσια να βραβεύονται ως παραδείγματα κοινωνικής προσφοράς, σήμερα διαπομπεύονται.
Αλήθεια, υπάρχει καμιά ελπίδα; Αξίζει να αγωνίζεται κανείς για κάτι ωραίο; Μήπως τελικά καλύτερη λύση μοιάζει να κάθεται βολικά στον καναπέ του σπιτιού του και να μην ασχολείται με τίποτα, παρά μόνο να υπερασπίζεται τα προσωπικά του συμφέροντα;
Ίσως τελικά αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα… Θλίψη και απελπισία!
