Μερικές φορές η ενσυναίσθηση μας κάνει κόλπα, οδηγώντας μας να κάνουμε ενέργειες που πιστεύουμε ότι βοηθούν τα άγρια ζώα αλλά δεν γνωρίζουμε, όπως να τους προσφέρουμε φαγητό.
Μερικές φορές η ενσυναίσθηση παίζει κόλπα , οδηγώντας μας να κάνουμε ενέργειες που πιστεύουμε ότι βοηθούν τα άγρια ζώα , ενώ στην πραγματικότητα τα θέτουμε σε κίνδυνο. Η πιο επικίνδυνη από αυτές τις ενέργειες και πιθανώς και η πιο διαδεδομένη είναι αυτή της παροχής τροφής σε ζώα νομίζοντας ότι αυτό μπορεί να διευκολύνει τη ζωή τους ή ότι μπορεί να είναι ένα μέσο για να απολαύσουν την παρουσία τους πιο εύκολα. Η σκέψη ότι αυτή η συμπεριφορά δεν αντιπροσωπεύει καθόλου καλή ιδέα δεν φαίνεται να είναι μια ιδέα που περνά από το μυαλό όσων, πολύ συχνά καλόπιστα, κάνουν αυτές τις μικρές χειρονομίες θεωρώντας τις χρήσιμες και συμπονετικές.
Για τα άγρια ζώα, στην πραγματικότητα, η αναζήτηση τροφής είναι η δραστηριότητα που απαιτεί μεγάλη επένδυση χρόνου και ενέργειας και, για το λόγο αυτό, δέχονται πρόθυμα τις προσφορές που τους κάνουν οι άνθρωποι, μη μπορώντας να καταλάβουν ότι πίσω από αυτή τη συμπεριφορά κρύβεται μια μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα που συχνά στήνουν οι άνθρωποι παρόλο που δεν έχουν κακές προθέσεις προς τα ζώα. Ας προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε τη ρομαντική πλευρά αυτής της δράσης, αλλάζοντας τις προθέσεις με τις οποίες γίνεται αυτή η προσφορά φαγητού όταν πραγματοποιείται από λαθροθήρα.
Η διάθεση τροφής στα άγρια ζώα αντιπροσωπεύει έναν τρόπο να τα συνηθίσουν στην ανθρώπινη παρουσία , να τα αποτρέψουν από το να αναγνωρίσουν τον κίνδυνο, να μειώσουν την ενστικτώδη άμυνα που έχουν τα ζώα έναντι των ανθρώπινων αρπακτικών. Με αυτόν τον τρόπο η τροφή θα χρησιμοποιηθεί για να φέρει τα ζώα όλο και πιο κοντά στο μέρος όπου γνωρίζουν ότι θα βρουν πόρους χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, διαθέσιμους χωρίς να χρειάζεται να βρεθούν και να κατακτηθούν με κάποιο τρόπο. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι τους περιμένουν, καθώς περνάει ο καιρός, μπορεί να υπάρχει και μια παγίδα , μια δηλητηριασμένη μπουκιά ή ένας πυροβολισμός.
Αλλάζει λοιπόν η πρόθεση ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν ένα ζώο και σε αυτούς που σκέφτονται να το βοηθήσουν, αλλά συχνά το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Τα ζώα που έχουν συνηθίσει να λαμβάνουν τροφή από ανθρώπους γίνονται έμπιστα, πλησιάζουν ανθρώπινες οικισμούς και μπορούν έτσι να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο ή να θέτουν σε κίνδυνο τους ανθρώπους. Για την αποφυγή ατυχημάτων, τα ζώα, αλλά και οι άνθρωποι, πρέπει να φοβούνται ο ένας τον άλλον και να κατανοούν ότι δεν πρέπει να υπάρχουν αλληλεπιδράσεις. Μια συμπεριφορά που έχουν τα ζώα ενστικτωδώς, αλλά οι άνθρωποι την αλλάζουν, λίγο πολύ συνειδητά.
Η αναζήτηση τροφής και μερικές φορές η δυσκολία εύρεσης είναι μέρος των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν τα άγρια ζώα, αλλά και των δραστηριοτήτων που συνθέτουν το πάνελ των ηθολογικών τους αναγκών , τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να συμβάλουμε στην αλλαγή. Σε πραγματικά εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως οι απίστευτα κρύοι χειμώνες, που είναι ολοένα και πιο απίθανοι λόγω της κλιματικής αλλαγής, μπορεί κανείς να σκεφτεί να διαθέσει φαγητό, αλλά αυτό πρέπει να γίνει επεισοδιακά και χωρίς να δημιουργηθεί σύνδεση μεταξύ της παρουσίας των ανθρώπων και του πόρου.
Δυστυχώς, οι ειδήσεις είναι γεμάτες από ιστορίες ζώων που τελειώνουν άσχημα λόγω της έλλειψης φόβου για τον άνθρωπο. Ο Χουάν Καρίτο , η πιο διάσημη αρκούδα του Μαρσικανού στο Αμπρούτσο μαζί με τη μητέρα του Αμαρένα , πέθαναν και οι δύο σε τραγικές συνθήκες που προκλήθηκαν από την εγγύτητα με τους άνδρες ή το ελάφι Bambotto , το οποίο ήταν τόσο εξημερωμένο που μπήκε στα σαλόνια των σπιτιών του το μικρό χωριό Pecol στην περιοχή Belluno, είναι μόνο τρία «διάσημα και πρόσφατα» παραδείγματα ζώων που πέθαναν λόγω εξοικείωσης με τον άνθρωπο. Ο Amarena και ο Bambotto σκοτώθηκαν από πυροβολισμό και ο Juan Carrito πέθανε λόγω σύγκρουσης με αυτοκίνητο, παρόλο που προηγουμένως είχε γλιτώσει από χίλιους κινδύνους λόγω των επιδρομών του στα χωριά.
Εδώ και χρόνια, για να παραμένει πάντα στο Abruzzo, το Εθνικό Πάρκο πραγματοποιεί εκστρατείες ενημέρωσης για να εμποδίσει τους τουρίστες να προσφέρουν φαγητό στις αλεπούδες , οι οποίες, λόγω της ανεύθυνης συμπεριφοράς των αυτοκινητιστών, έχουν συνηθίσει να ζητιανεύουν για φαγητό στην άκρη του δρόμου. Αυτή η συνήθεια οδηγεί σε σφαγή αλεπούδων κάθε χρόνο, που κτυπιούνται από οχήματα, τις οποίες τα ζώα δεν αναγνωρίζουν πλέον ως κίνδυνο, αλλά μόνο ως ένα μεγάλο δοχείο με τροφικές πηγές. Κι έτσι, περπατώντας στους δρόμους που διασχίζουν το πάρκο, είναι πολύ εύκολο να συναντήσεις αυτά τα μικρά ευκαιριακά σαρκοφάγα που περιμένουν να λάβουν φαγητό στην άκρη των δρόμων ή πεθαίνουν σε μια λίμνη αίματος που απλώνεται στην άσφαλτο. Συνέπεια της φαινομενικά θετικής συμπεριφοράς.
Τον ίδιο κίνδυνο αντιπροσωπεύουν και οι ταΐστρες πτηνών , ειδικά αν δεν είναι σωστά τοποθετημένες και με μέτρα που εμποδίζουν τα αρπακτικά, και ιδιαίτερα τις οικόσιτες γάτες μας, να τους στήσουν θανατηφόρες ενέδρες. Ο φυσικός κόσμος είναι ήδη γεμάτος κινδύνους για τα ζώα: γι’ αυτό το καθήκον των ανθρώπων πρέπει να είναι να προσπαθήσουν να μην παρεμβαίνουν στη ζωή τους και να κατανοήσουν ότι πρέπει να υπάρχει δίκαιος διαχωρισμός μεταξύ του κόσμου μας και του δικού τους. Η σωτηρία τους γεννιέται από αυτή τη διαίρεση και η συνειδητοποίησή μας πρέπει να αυξηθεί ότι πρέπει να προστατεύσουμε τόσα πολλά θαύματα.
