Η ιστορία του Billy, του σκύλου που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των «πυγολαμπίδων»
Ο Μπίλι είχε μια αποστολή που τίμησε με απόλυτη πίστη και προσοχή. Κάθε απόγευμα, μπροστά σε μια πύλη, σε μια απομονωμένη γωνιά στη βιομηχανική περιοχή της επαρχίας Καζέρτα, για να μην κάνει λάθος, εμφανιζόταν μια ώρα νωρίτερα κι ας είχε ρολόι στο πόδι του. Όταν έφτανε εκεί, καθόταν και περίμενε.
Οι συνηθισμένοι άγγελοι που φροντίζουν να ταΐζουν σκυλιά και γάτες και φαίνονται μόνο όταν νυχτώνει, για να μην τους επιπλήξει ο σωστός σκεπτόμενος εφημερεύων ή ο γείτονας που δεν θέλει σκυλιά να ζητιανεύουν στον κήπο του.
Λίγο δύσκολο. Δεν υπήρχε άτομο για εκατοντάδες μέτρα γύρω από το σημείο άφιξης του Μπίλι. Αντίθετα, πάντα την ίδια ώρα, κάθε βράδυ, και στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου ο Μπίλι βολεύτηκε σαν να κτυπούσε μια κάρτα, δύο ιερόδουλες ξεκίνησαν τη νυχτερινή τους δουλειά, και ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που περίμενε, αυτοί για τους οποίους το μεγαλόσωμο μαύρο σκυλί βρισκόταν πάντα εκεί όπου ήταν πεπεισμένος ότι ήταν «η θέση του». Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αυτό το ζώο με μεγάλη ισορροπία και σοφία λειτουργούσε ως σωματοφύλακας για τις γυναίκες, παρέμενε καθισμένος σε απόσταση σεβασμού, αλλά έτοιμο να επέμβει όταν συνειδητοποιούσε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως θα έπρεπε.
Έχει συμβεί μερικές φορές ότι, αντιμέτωπος με τα παράπονα των δύο φίλων, αν ο πελάτης αρνιόταν να πληρώσει, ο Μπίλι ακούγοντας και ανησυχώντας γάβγιζε δυνατά: φοβισμένοι, οι οφειλέτες είτε πλήρωναν είτε έφευγαν, και έτσι απέφευγε το κακό. Ο Μπίλι ήξερε τον τρόπο και όλους τους κινδύνους του. Γι’ αυτό κάποτε χρειάστηκε όταν ζορίστηκε (τα σκυλιά δεν είναι ποτέ χαρούμενα κάτω από αυτές τις συνθήκες) και δάγκωσε έναν από τους πελάτες των «ιερόδουλων» στη βιομηχανική περιοχή, ο οποίος ένιωσε αμυνόμενος όταν ήταν παρών. Ήταν πραγματική αποστολή, γιατί όταν οι δύο γυναίκες έφυγαν, ο σκύλος υποχώρησε και τον ακολούθησαν με τα μάτια τους, καθώς πήγαινε προς το πρώτο φως της αυγής, για να κοιμηθεί επιτέλους, ποιος ξέρει πού.
«Γνώρισα τον Μπίλι πριν από μερικά χρόνια – λέει ο Ναπολιτάνος επιχειρηματίας που τώρα τον φιλοξενεί, τον φροντίζει και απολαμβάνει τη φιλία του, στην παρέα του – και μπορώ να πω ότι δεν είναι σκύλος, είναι η μετενσάρκωση ενός ατόμου με μια αίσθηση εργασίας πολύ ψηλή. Είχε ορίσει τον εαυτό του υπερασπιστή των πιο αδύναμων και εκτέλεσε το έργο του μέχρι τέλους. Ο Μπίλι είναι ένας ώριμος, έξυπνος σκύλος, δεν κουνάει ποτέ την ουρά του γιατί ξέρει ότι δεν το χρειάζεται και δεν καταφεύγει σε εξωτερικές εκδηλώσεις, μιλάει, χαιρετάει και ευχαριστεί χωρίς κολακεία, πράγματι προκαλεί και λίγο δέος».
Ο διασώστης του Μπίλι τον έβγαλε από το δρόμο «γιατί ήταν καλός στην όχι προχωρημένη ηλικία του: 8 ετών. Βλέπετε ότι έπρεπε να ωριμάσει νωρίς και να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά η ζωή στο δρόμο είναι δύσκολη και έχει προσπαθήσει πολύ. Από τότε που είναι μαζί μας, έχει ηρεμήσει. Στην πύλη όπου περίμενε τους φίλους του το βράδυ έπρεπε να αναρτήσω μια ταμπέλα: «Ο Μπίλι είναι καλά και βρήκε σπίτι». Ανακάλυψα λοιπόν ότι, εκτός από τις δύο γυναίκες, είχε και πολλούς άλλους φίλους, που έρχονταν όλοι να τον δουν για να ελέγξουν ότι είναι καλά». Κάθε εργαζόμενος που κάνει το καθήκον του δικαιούται μια αξιοπρεπή σύνταξη. Ο Μπίλι έχει κερδίσει μία πολυτελές συνταξιοδότηση.
