Δένουμε τα κατοικίδια μας λες και έχουμε το δικαίωμα να τους περιορίζουμε τις κινήσεις. Λες και εμείς είμαστε οι άρχοντες του κόσμου και αποφασίζουμε πως θα περάσουν την ζωή τους τα σκυλιά.
Ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα και όχι σκέτο θύματα θα έπρεπε να είναι οι τίτλοι κάθε μέσου που κάλυψε την φωτιά στη Κορινθία, τα Μέγαρα και τις γύρω περιοχές. Αλλά ποιος είμαι εγώ να επιβάλλω σε οποιονδήποτε άνθρωπο την δική μου πεποίθηση πως κάθε ζωντανό πλάσμα και όχι μόνο ανθρώπινο είναι άξιο θρήνου όταν πεθάνει;
Εκτός, αν σαν είδος είμαστε τόσο αλαζονικοί που οι ζωές των άλλων πλασμάτων δεν έχουν καμία σημασία. Ξεπερνώντας το φιλοσοφικό σκέλος των σκέψεων μας ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι απρόβλεπτη. Σύμφωνα με έρευνες οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Όμως σταθείτε μια στιγμή. Έχεις ένα κατοικίδιο στο σπίτι σου που λογικά γνωρίζεις την ύπαρξη του. Πως μπορείς να το αφήνεις δεμένο, στερώντας του κάθε ελπίδα διαφυγής από το πύρινο μέτωπο που πλησιάζει; Πως μπορείς να μην του αφήσεις την παραμικρή ευκαιρία να παλέψει για την επιβίωση του, μια επιβίωση που εσύ του έθεσες σε αμφισβήτηση από την στιγμή που αποφάσισες να το δέσεις; Να το δέσεις! Σκεφτείτε το.
Δένουμε τα κατοικίδια μας λες και έχουμε το δικαίωμα να τους περιορίζουμε τις κινήσεις. Λες και εμείς είμαστε οι άρχοντες του κόσμου και αποφασίζουμε πως θα περάσουν την ζωή τους τα σκυλιά. Θα μου πείτε, με τι ασχολείσαι τώρα…. Εδώ υπάρχουν σκυλιά που περνάνε όλη τη ζωή δεμένα. Ασχολούμαι διότι αν δεν το κάνει ο καθένας από εμάς απλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν σκυλιά δυστυχισμένα σε μια ζωή καταδικασμένη που κάποιος απάνθρωπος αποφάσισε για αυτά. Επανέρχομαι. Είναι ποτέ δυνατόν να αφήσεις το σκύλο σου δεμένο ενώ ξέρεις πως μπορεί να προσεγγίσει η φωτιά το σπίτι σου; Τόσο αναλώσιμο είναι αυτό το πλάσμα για σένα; Δεν θα πονέσει η «ψυχή» σου όταν αντικρύσεις το απανθρακωμένο του σώμα;
Δεν μπορεί να μην άκουσες από μακριά τις κραυγές του όταν καίγονταν το σώμα του και αυτό δεμένο δεν είχε καμία ελπίδα. Όμως δεν το γνώριζε και πάλευε να ξεφύγει από τα δεσμά που του επέβαλλες. Φώναζε για βοήθεια, μήπως και γυρίσεις να το βοηθήσεις. Αυτό δεν ήξερε πως το αγνοούσες. Αν προλάβαινε να σε δει πριν αφήσει την τελευταία του πνοή θα σου έγλυφε το χέρι και θα σε συγχωρούσε.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του ανθρώπου από τον σκύλο.
Ο σκύλος ζει λίγα χρόνια διότι από την μέρα υπάρξεως του έχει φτάσει στα δυο υπερβατικά στάδια. Της αγάπης και της συγχώρεσης. Εμείς ζούμε πολλά περισσότερα μήπως και προσεγγίσουμε.
Πηγή:https://www.in.gr/
