Συχνά οι άνθρωποι επιλέγουν τον σκύλο με βάση την εμφάνιση και την αισθητική τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η ομορφιά βρίσκεται αλλού: στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του σκύλου. Η επιλογή για αισθητική εμφάνιση οδηγεί επίσης σε παραμορφώσεις ασύμβατες με την ευημερία του ζώου και δυστυχώς είναι τα σκυλιά που υποφέρουν σιωπηλά.
Πόσο χώρο έχει η εμφάνιση του σκύλου , η αισθητική του για να καθοδηγήσει τις επιλογές των ανθρώπων ; Ποιοι είναι οι κίνδυνοι να κάνετε μια επιλογή τρόπου ζωής αποκλειστικά με βάση την εμφάνιση ενός σκύλου ; Είναι πραγματικά τόσο σημαντική παράμετρος η αισθητική ; Όλα τα ερωτήματα που μπορούμε πάντα να κάνουμε στον εαυτό μας σύμφωνα με την έννοια της πρόληψης προβλημάτων , αλλά και της ευημερίας των μη ανθρώπινων συντρόφων μας.
Το να παίζουμε μαζί σημαίνει να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον
Πριν από μερικά χρόνια έκανα ένα σεμινάριο για τη συμπεριφορά των σκύλων, προσκεκλημένος από έναν τοπικό σύλλογο. Πολύ διαφορετικοί άνθρωποι έλαβαν μέρος σε αυτό το μάθημα , από τον ιδιοκτήτη που είχε το ενδιαφέρον και πρόθυμο να διευρύνει τις γνώσεις του για τα σκυλιά, τον εκπαιδευτή σκύλων που ήθελε να ενσωματώσει την εκπαίδευσή του, μέχρι τον εκτροφέα που ήταν παθιασμένος με μια συγκεκριμένη ράτσα . Κάποια στιγμή μίλησα για το « παιχνίδι » , τη σημασία του τόσο από άποψη εκπαίδευσης για τον σκύλο όσο και από σχεσιακή για το ζευγάρι.
Οι συμμετέχοντες στο μάθημα κλήθηκαν να δείξουν πώς διασκέδασαν με τους συντρόφους τους, ποια παιχνίδια έπαιζαν και στη συνέχεια να κάνουν μερικές χρήσιμες σκέψεις για όλους σχολιάζοντας τις δραστηριότητές τους. Μέχρι που ήρθε η σειρά μιας κυρίας που συνόδευε το «αγαπημένο» της λαγωνικό, ένα Whippet . Η κυρία μπήκε στο γήπεδο, μπροστά σε όλους, περήφανη, όλοι περίμεναν να δουν παιχνίδια που συνδέονται με το γνωστό αρπακτικό κίνητρο αυτής της φυλής που τους ωθεί να εκφράσουν την πλήρη φύση τους ως ιχνηλάτες με εξαιρετική ταχύτητα. Το να βλέπεις ένα λαγωνικό να τρέχει είναι πάντα μια όμορφη εμπειρία: αυτά τα πλάσματα είναι σχεδιασμένα από τον άνεμο για τον άνεμο , όπως γνωρίζουν καλά οι λάτρεις και οι θαυμαστές αυτού του τύπου σκύλων. Και αντ’ αυτού; Αντίθετα, η κυρία φτάνει στο κέντρο του γηπέδου, βάζει τον σκύλο σε μια μικρή εξέδρα και τον… τοποθετεί. Για τους μη ειδικούς, η “τοποθέτηση του σκύλου” σημαίνει την τοποθέτηση του σκύλου σε ένα σταθμό, στην καλύτερη αγαλματοποιημένη θέση για την αξιολόγηση των μορφολογικών χαρακτηριστικών του . Ακίνητος. Μετά από μερικές στιγμές, ενώ η κυρία θαύμαζε τον αγαπημένο της, ακίνητο στην εξέδρα, κοιταχτήκαμε όλοι λίγο απορημένοι. Στη συνέχεια ρώτησα τι έκανε και μου απάντησε σεραφικά: «Λοιπόν, έτσι παίζουμε! Του αρέσει να το κάνει αυτό! Διασκεδάζει τόσο πολύ…» Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Αναρωτήθηκα τι κατάλαβε εκείνη η γυναίκα για το μάθημα του παιχνιδιού. Η υποψία μου είναι ότι οι λέξεις πήγαιναν στο ένα αυτί και έβγαιναν από το άλλο. Τελικά, ήταν εκτροφέας, κάποια που ήξερε πολλά για τα λαγωνικά, τι θα μπορούσα να καταλάβω για το πώς διασκέδαζαν τα λαγωνικά της παράστασης;
Όταν εκτιμάς μόνο τη φαινοτυπικά ομορφιά, χάνεις την αληθινή ομορφιά
Το ερώτημα είναι θεμιτό. Τι εκτιμούσε πραγματικά αυτή η κυρία για αυτά τα σκυλιά; Είναι δυνατόν η ακραία έμφαση στη « φαινοτυπική ομορφιά» να μπορεί να διαγράψει την ομορφιά ενός σκύλου; Τώρα, όπως είπαμε προηγουμένως, αν θέλετε να εκτιμήσετε ένα λαγωνικό, παρακολουθήστε το να τρέχει ελεύθερα: είναι εκεί, στον αγώνα, εκφράζοντας τον εαυτό του, εκφράζοντας μια αρχαία ιστορία επιλογής. Οι κυνομετρικές παρατηρήσεις, δηλαδή οι αναλογίες, οι γωνίες των άκρων, η διαμόρφωση του κρανίου, η μεταφορά της ουράς, ο ορισμός των μυών κ.λπ., είναι συγκεκριμένες πτυχές των λεγόμενων διαγωνισμών ομορφιάς που θεωρητικά , υπάρχουν με σκοπό τη βελτίωση της επιλογής των σκύλων επιβραβεύοντας τους πιο τυπικούς εκτροφείς, δηλαδή αυτούς που τηρούν περισσότερο το πρότυπο της φυλής, με όλες τις πιθανές ερμηνείες του. Είναι όμως δυνατόν, αναρωτιέται κανείς, αυτές οι τεχνικές πτυχές να φθάσουν στο σημείο να ακυρώσουν όλα τα άλλα; Δεν υπήρχε τρόπος να κάνει εκείνη την κυρία να σκεφτεί: γι’ αυτήν, ο σκύλος της ακίνητος στην εξέδρα («που άφηνε τον εαυτό του να κάνει τα πάντα», όπως είπε) ήταν η αναπαράσταση της χαράς του σκύλου . Ήταν απολύτως, ανεπανόρθωτα πεπεισμένη γι’ αυτό.
Έμαθα στο πεδίο ότι, μερικές φορές, οι πεποιθήσεις μας είναι σε θέση να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα γεγονός που αφορά όλους, ότι είναι χαρακτηριστικό του μυαλού μας, δηλαδή επιβεβαιώνοντας αυτά που πιστεύουμε εις βάρος των πάντων. Γι’ αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό να παραμένουμε ευέλικτοι , ενημερωμένοι, ανοιχτοί, πάντα συνοδευόμενοι από αμφιβολίες που κινούνται από περιέργεια, γιατί αυτό που βλέπουμε μπορεί να είναι μια λανθασμένη ερμηνεία της πραγματικότητας .
Αισθητική επιλογή σε βάρος της ευημερίας του σκύλου
Δεν είμαι τόσο πεπεισμένος ότι η χαρά ενός σκύλου μπορεί να είναι να περνάει ώρες κάτω από ένα στεγνωτήριο με ζεστό αέρα, ώστε να μπορεί να διαμορφωθεί ή να περνάει ώρες κλειστό μέσα σε ένα μεταφορέα ενώ ο κόσμος κινείται έξω, περιτριγυρισμένος από χιλιάδες σκυλιά και ανθρώπους γεμάτους κόσμο μαζί στο ίδιο μέρος. Φυσικά, οι σκύλοι ξέρουν πώς να μας εκπλήσσουν με την ανθεκτικότητά τους , δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό και είναι πολύ υπομονετικοί με τα τρελά μας πράγματα. Αυτό που με κάνει να αναλογιστώ περισσότερο όμως είναι αυτή η ολίσθηση που κάνει κάποιους να τονίζουν με ακραίο τρόπο την αισθητική ομορφιά του σκύλου , αυτή τη μορφολογική ομορφιά που επηρεάζει τόσο πολύ τη φαντασία και λίγη επίγνωση .
Ειδικά όταν για αυτό πρέπει κανείς να θυσιάσει την ευημερία , τόσο στις πρακτικές για να το επιδείξει όσο και στις επιλογές των αναπαραγωγών να σπρώχνονται όλο και περισσότερο σε δυσμορφίες . Σκέφτομαι παραμορφωμένα κρανία, παραμορφωμένα άκρα, τεράστια αυτιά, σπονδυλικές στήλες που υποβάλλονται σε δυσβάσταχτα φορτία… και όλα αυτά για να μπορέσω να φέρω στο σπίτι μια ροζέτα ; Αλλά, ίσως, η πραγματικότητά μου, αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, είναι πραγματικά αδιανόητο στα μάτια των άλλων που βλέπουν σε αυτά τα πράγματα την τέχνη του ανθρώπου, τη δόξα του ανθρώπου, την κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση ή απλώς έναν τρόπο όπως οποιοσδήποτε άλλος δεχόμαστε χτυπήματα στην πλάτη και θαυμασμό… Θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε ένα όριο; Το αναρωτιέμαι γιατί, παρά τα πάντα, τα σκυλιά θα είναι ακόμα κοντά μας, και πολλά από αυτά θα συνεχίσουν να υποφέρουν σιωπηλά, είναι στο χέρι μας, τελικά, να ανοίξουμε τα μάτια μας στην ομορφιά, αυτό που είναι κάτω από το δέρμα , πέρα από το χρώμα, τον μανδύα , το πρότυπο που έχει σχεδιάσει ο άνθρωπος για τους σκοπούς του ίδιου του ανθρώπου… θα μπορέσουμε ποτέ ;
