Ο εμπλουτισμός του περιβάλλοντος βοηθά τους ηλικιωμένους σκύλους να αισθάνονται καλύτερα, μαζί με κοινωνικές δραστηριότητες και παιχνίδι. Η αμερικανική μελέτη διερεύνησε τις επιπτώσεις στον εγκέφαλο ορισμένων Beagle για να αναλύσει τα στάδια της γνωστικής έκπτωσης που επηρεάζουν επίσης τους ανθρώπους που πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι πολλές επιστημονικές μελέτες σε σκύλους εξακολουθούν να πραγματοποιούνται για την εξεύρεση λύσεων σε ανθρώπινες παθολογίες. Μερικά από αυτά, ωστόσο, οδηγούν σε σημαντικές ανακαλύψεις και για την προστασία της υγείας των τετράποδων συντρόφων μας και όταν αφορούν ηλικιωμένους σκύλους μπορούν πραγματικά να είναι χρήσιμα για όσους βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτή τη φάση της ζωής του σκύλου.
Όπως και με εμάς, στην πραγματικότητα, καθώς τα σκυλιά μεγαλώνουν μπορεί να υποφέρουν από τα ίδια προβλήματα μνήμης και μια μελέτη ανέλυσε τις συνθήκες ορισμένων «ηλικιωμένων» Beagles για να δείξει ότι ο περιβαλλοντικός εμπλουτισμός και οι κοινωνικές δραστηριότητες μπορούν να τους βοηθήσουν και στη συνέχεια να αναφέρει τα αποτελέσματα επίσης σε ανθρώπους ασθενείς που πάσχουν από Αλτσχάιμερ.
Η μελέτη διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες και δημοσιεύτηκε στο “Journal of Neuroscience” κάνοντας 36 γυναίκες και 7 “μεσαίους” άντρες να ζήσουν θετικές εμπειρίες σε γαλήνια περιβάλλοντα και παρακολουθώντας τις μέσω της χρήσης μαγνητικής τομογραφίας που έδειξε αύξηση στην περιοχή του ιππόκαμπου σε όλους τους σκύλους, προτείνοντας στους ειδικούς ότι «ο εμπλουτισμός της συμπεριφοράς μπορεί να αποτρέψει την ατροφία του εγκεφάλου». Ο ιππόκαμπος είναι μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με τη μνήμη και τα συναισθήματα και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στην πτώση που σχετίζεται με την ηλικία.
Η μελέτη διήρκεσε τρία χρόνια και χρησιμοποίησε επίσης δύο φάρμακα που χρησιμοποιούνται σε θεραπείες για τη θεραπεία της νόσου του Αλτσχάιμερ. Τα σκυλιά ήταν όλα 6 ετών στην αρχή της μελέτης και σε μερικά από αυτά χορηγήθηκαν φάρμακα, αλλά στο τέλος της έρευνας τα τελευταία «δεν τα πήγαν ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα από την ομάδα ελέγχου που έλαβε μόνο κοινωνικό εμπλουτισμό», παρατήρησαν τους ερευνητές .
Τι έκαναν αυτά τα σκυλιά, συγκεκριμένα; Τέθηκαν στις ιδανικές συνθήκες για να έχουν μεγαλύτερη κοινωνική αλληλεπίδραση, να εξερευνήσουν και να πραγματοποιήσουν τη σωστή σωματική δραστηριότητα φροντίζοντας παράλληλα τις γενικές τους συνθήκες. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, μέσω του παιχνιδιού , βάζοντάς τους να δοκιμάζουν διάφορες δραστηριότητες και αντικείμενα εκ περιτροπής και αλληλεπιδρώντας για μισή ώρα κάθε μέρα σε προκαθορισμένες κοινωνικές ομάδες, δηλαδή με άνδρες ή γυναίκες με τα οποία τα πήγαιναν καλά.
Ο Craig Stark, καθηγητής νευροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, και οι άλλοι συγγραφείς της μελέτης ήθελαν ιδιαίτερα να υπογραμμίσουν ότι: «η υιοθεσία ενός σκύλου και η προσφορά ενός στοργικού σπιτιού ακόμα και όταν είναι μεσήλικας μπορεί να βελτιώσει τη μακροζωία του και να ωφελήσει την υγεία του, σε μεγάλη ηλικία προχωρημένη».
