Όλοι τον έλεγαν «ανυπάκουο» – αλλά χρειαζόταν λίγη επιπλέον βοήθεια ????
Οι πρώτοι μήνες της ζωής του Ivor ήταν γεμάτοι θλίψη. Το φτωχό σκυλάκι στάλθηκε σε πολλά καταφύγια ζώων και είχε πέντε κηδεμόνες σε ένα μόνο έτος.
Ήταν αρκετό για τον κτηνίατρο να κοιτάξει προσεκτικά για να καταλάβει ότι το πρόβλημά του ήταν ότι δεν άκουγε.
Το να πιστεύεις ότι ένα ζώο είναι ανόητο γιατί δεν κάνει ό, τι θέλεις, ειδικά τα άχρηστα κόλπα να μου δώσεις το πόδι, να καθίσω, να το παίξω νεκρός κ.λπ., δείχνει πόσο περιορισμένοι είμαστε άνθρωποι. Τα ζώα αναπτύσσουν γλώσσες που είναι πολύ διαφορετικές από τη δική μας και που δεν τις καθιστά χαζές. Επιπλέον, είναι πολύ πιο ευαίσθητοι από εμάς και ως εκ τούτου αναπτύσσουν έναν άλλο τύπο νοημοσύνης.
Επιπλέον, η εκμάθηση επικοινωνίας με το κατοικίδιο ζώο μας αποτελεί μέρος της εμπειρίας του να τους αγαπάμε και να δημιουργούμε δεσμούς μαζί τους. Αντιθέτως, το να μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί τους είναι καθήκον μας.
Εάν μόνο τα πέντε άτομα που υιοθέτησαν αυτό το γλυκό κουτάβι σε διαφορετικές εποχές είχαν καταλάβει αυτήν την έννοια, ο Ίβο ίσως να μην χρειαζόταν να περνά το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας από καταφύγιο σε καταφύγιο, απογοητευμένος κάθε φορά που νόμιζε ότι βρήκε μια οικογένεια για να τον υποστηρίξει. Θα τον φρόντιζαν για όλη του τη ζωή και μετά από λίγες μέρες τον πήγαιναν απλώς σε ένα νέο καταφύγιο.
Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι που προσπάθησαν να το πάρουν μαζί τους πέντε φορές το επέστρεψαν μέσα σε λίγες μέρες υποστηρίζοντας ότι ήταν ένα σκυλί που δεν καταλάβαινε τίποτα και ότι γάβγιζε πολύ.
Η κατάσταση επαναλήφθηκε ξανά και ξανά έως ότου ένας κτηνίατρος που εργαζόταν σε ένα κέντρο καταφυγίου και διάσωσης RSPCA , εξέτασε προσεκτικά την υπόθεσή του και επαλήθευσε αυτό που φοβόταν από την αρχή.
Το κουτάβι δεν ήταν ούτε ηλίθιο, ούτε ανυπάκουο ή οτιδήποτε άλλο τον κατηγόρησαν, ήταν απλά κωφός. Δεν άκουγε απολύτως τίποτα και πιθανότατα ήταν έτσι από τη γέννηση του.
Αντίθετα με αυτό που οι άνθρωποι σκέφτηκαν, ο Ivor αποδείχθηκε πολύ έξυπνος σκύλος που έμαθε τη νοηματική γλώσσα πολύ γρήγορα και έτσι σταμάτησε να γαβγίζει και κατάφερε να δημιουργήσει πολύ καλή επικοινωνία με τους ανθρώπους.
Τη στιγμή που τελείωσε η εκπαίδευσή του, ένα κορίτσι με το όνομα Ellie Bromilow ήρθε στο καταφύγιο αναζητώντας ένα κουτάβι για υιοθεσία και αμέσως ερωτεύτηκε τον Ivor. Επίσης, ανταποκρίθηκε πολύ καλά στην παρουσία της και τώρα αποτελούν μια αγαπημένη οικογένεια.
Λέει ότι ο Ivor είναι πολύ παιχνιδιάρης και ότι δεν είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις μαζί του, στην πραγματικότητα προσπαθεί να του μιλήσει με σημάδια όλη την ώρα, ώστε να μην αισθάνεται ποτέ απομονωμένη. Ανέφερε επίσης ότι λατρεύει να κοιμάται και να κοιμάται στο κρεβάτι μου.
Ίσως η τύχη δεν ήθελε αυτό το χαριτωμένο κουτάβι να καταλήξει στα χέρια ανθρώπων που δεν θα τον καταλάβαιναν και δεν θα τον εκτιμούσαν και ως εκ τούτου τον έκανε να περιμένει μέχρι να φτάσει το σωστό άτομο.
Αυτό μας διδάσκει ποτέ να μην κρίνουμε ένα μικρό ζώο, όλοι έχουν την ιστορία τους και είναι καθήκον μας να τους κατανοήσουμε και να τους βοηθήσουμε.
