Ο Μουχτάρ έφυγε για πάντα. Όλοι τον ήξεραν ως το Κριμαϊκό Χάτσικο, που μετονομάστηκε από τον διάσημο ιαπωνικό σκύλο, επειδή και αυτός ο τετράποδος σκύλος από τη Γιάλτα περίμενε ακούραστα τον εξαφανισμένο ιδιοκτήτη του για χρόνια. Τώρα που πέθανε, ο δήμαρχος ανακοίνωσε ότι η ιστορία του θα μείνει στη μνήμη με ένα μνημείο αφιερωμένο σε αυτόν, το οποίο θα εγκαινιαστεί μέχρι το τέλος του χρόνου.
Το αδέσποτο σκυλάκι ήταν το αγαπημένο των κατοίκων και των τουριστών. Ο ιδιοκτήτης του ήταν ναυαγοσώστης που έχασε τη ζωή του πριν από 12 χρόνια. Από τότε, ο Μουχτάρ δεν είχε σταματήσει ποτέ να περπατά πέρα δώθε κατά μήκος της παραλίας της πόλης, ελπίζοντας πάντα στην αδύνατη επιστροφή του καλύτερου φίλου του. Μέρα με τη μέρα τριγυρνούσε κοντά στην ακτή, από το πρωί ως το βράδυ, κοιτάζοντας πάντα γύρω του, στην προσπάθεια να συναντήσει το βλέμμα του συντρόφου του που τον είχε εγκαταλείψει. Με τον καιρό, ο σκύλος κατάφερε να κάνει αρκετές φιλίες, η πιο σημαντική με έναν μουσικό του δρόμου, τον Βίκτορ Μαλινόφσκι, τρομπετίστα. Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ο Μουχτάρ μερικές φορές τραγουδούσε μαζί του.
«Είχαν ακόμη και τα αγαπημένα τους τραγούδια, Strangers in the night του Frank Sinatra και From souvenirs του Ντέμη Ρούσσου», επιβεβαιώνουν συγκινημένοι οι κάτοικοι της περιοχής. Οι ίδιοι που τις τελευταίες ημέρες επισκέφτηκε η δήμαρχος της Γιάλτας Yanina Pavlenko για να προτείνει τη δημιουργία μνημείου για τον Mukhtar. Η αποστολή εκπληρώθηκε: η τοποθέτηση και τα εγκαίνια του αγάλματος θα πραγματοποιηθούν μέχρι το τέλος του χρόνου στον παραλιακό δρόμο, τον ίδιο που ο σκύλος βρισκόταν σχεδόν στο σπίτι του.
“Είναι μεγάλη απώλεια για εμάς, ο Μουχτάρ γνώριζε και αγαπούσε όλους όσους έρχονταν στην πόλη μας. Ήταν πολύ πιστός σκύλος, είναι κρίμα που έφυγε”, επιβεβαίωσε ο δήμαρχος. Ο Παβλένκο πρόσθεσε ότι έχει ήδη αποφασιστεί το ακριβές μέρος όπου θα βρίσκεται το μνημείο: το σημείο επιβίβασης του λιμανιού όπου ο σκύλος συνήθιζε να περπατάει οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Με τους περαστικούς, ο Μουχτάρ ήταν στοργικός και με σεβασμό, προικισμένος με μεγάλη εξυπνάδα και ευαισθησία. Παρά την επίπονη και συνεχή παρέα του Βίκτορ, δεν είχε σταματήσει ποτέ να περιπλανιέται ελεύθερα στο λιμάνι και τις γύρω περιοχές. Συχνά τον έβλεπαν να στέκεται ακίνητος να συλλογίζεται τον ορίζοντα και να κοιτάζει γύρω του. Αυτή η τελευταία χειρονομία, συγκεκριμένα, ερμηνεύτηκε από τους περισσότερους ως επιθυμία να ξαναδεί τον ιδιοκτήτη του.
