Την πρώτη νύχτα που φωνάζουν από τον πόνο, σταματούν να τρώνε και δεν υπάρχει αγκαλιά που μπορεί να τους κάνει να σταματήσουν να τρέμουν.
Είναι κάτι παραπάνω από εγκατάλειψη που τελειώνει με ′′ αναγκάζομαι να τον πάω στο κυνοτροφείο “.
Σκυλιά που δεν ξέρουν που βρίσκονται, πως ήρθαν και πάνω απ ‘ όλα δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Και ενώ είναι απελπισμένοι σκέφτομαι αυτούς που είναι μόνοι τη νύχτα και δεν υπάρχει κανείς να τους πει ότι τίποτα δεν τρέχει, ότι δεν πρέπει να φοβούνται. Όπου μπορούν να γλιστρήσουν και να γαβγίσουν στο άπειρο γιατί κανείς δεν τους ακούει.
Όπου ο πόνος σκοτώνει σαν δηλητήριο και αυτό το ′′ δεν μπορώ πια ′′ τους βγαίνει λίγο-λίγο.
Πως να έχεις αντίδοτο στον πόνο πρέπει απλά να είσαι τυχερός και τύχη όλοι ξέρουμε ότι είναι σπάνιο πράγμα.
Κουράστηκα, κουράστηκα από εκείνα τα ′′ δεν μπορώ ′′ που βλάπτουν άσχημα.
Όχι εγώ, όχι εσύ.
Τους βλάπτουν που δεν ξέρουν τι να κάνουν με μια ατελείωτη λίστα με δικαιολογίες.
Ίσως κάποια μέρα μάθουμε να νιώθουμε τα πράγματα λίγο όπως τα νιώθουμε.
Ίσως αρκεί μόνο να μην ξεχνάμε ότι ένας σκύλος θα έδινε ζωή για να προστατεύσει την οικογένειά του και να μας συγχωρήσει ακόμα και τα πιο επώδυνα πράγματα όπως η παραμέληση στο τέλος μιας ζωής.
Ένας σκύλος δεν θα έλεγε ποτέ ′′ δεν μπορώ.”
Ίσως κάποτε καταλάβουμε. Ή ίσως όχι… ??
