Το γατάκι με λίγο κομμένο αυτί μπήκε στη ζωή του οδηγού φορτηγού αφού ο άνδρας αποχαιρέτησε το άλλο γατάκι του, που τον συνόδευε σε μεγάλα ταξίδια.
Η συνάντηση της γάτας με τον οδηγό του φορτηγού μοιάζει πραγματικά μοιραία
Ένας πορτοκαλί γάτος ονόματι Percy μπήκε στη ζωή ενός οδηγού φορτηγού και έγινε ο νέος του σύντροφος σε μακρινά ταξίδια. Έμοιαζε με μοίρα, αλλά οι δρόμοι του Paul Robertson και του Percy διασταυρώθηκαν λίγο αφότου ο φορτηγατζής αποχαιρέτησε την αγαπημένη του γάτα Howie.
Πριν από το θάνατο της γάτας, ήταν αυτός που μοιράστηκε πολλά χρόνια περιπέτειες στο δρόμο με τον ιδιοκτήτη του. Κατά κάποιο τρόπο ο οδηγός του φορτηγού ήξερε ότι ήταν καιρός να καλύψει αυτό το κενό στην καρδιά του. Τότε ήταν που γνώρισε τον Πέρσι, την πορτοκαλί γάτα με κομμένο αυτί.
«Όταν υιοθέτησα τον Πέρσι, παρατήρησα ότι το δεξί του μάτι ήταν λίγο χτυπημένο…το δεξί του μάτι χτυπήθηκε φανερά δυνατά από κάτι και στη συνέχεια επουλώθηκε λίγο από το σχήμα του. Επίσης, δεν έχει σχεδόν κανένα μουστάκι στη δεξιά πλευρά», είπε ο Paul. Σύμφωνα με τον ίδιο, το γατάκι μάλλον πέρασε μερικές κακές στιγμές στους δρόμους πριν βρει το σπίτι του.
Ο Πέρσι είναι μια ήρεμη και γλυκιά γάτα και γρήγορα προσαρμόστηκε στον τρόπο ζωής του Πωλ στον κόσμο των εμπορευματικών μεταφορών. Μαζί, ο άντρας και το γατάκι διένυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα. Κάνουν τα πάντα μαζί, δουλεύουν ως ομάδα και είναι συνεργάτες. «Κάθε φορτηγό χρειάζεται έναν ήρωα».
Στο φορτηγό, ο Paul δημιούργησε μια πλατφόρμα για τον Percy στη θέση του συνοδηγού. Εκεί, ο αιλουροειδές φίλος του παίρνει τον καθημερινό του υπνάκο και απολαμβάνει τον ήλιο.
«Ενώ οδηγώ, συχνά σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου και τρίβει το μάγουλό του πάνω μου, ή απλώς κάθεται εκεί και γουργουρίζει. Και στο τέλος της ημέρας είναι πολύ χαρούμενος γιατί ξέρει ότι είναι ώρα για δείπνο . »
Ο Πέρσι απολαμβάνει να βλέπει τον κόσμο να περνάει και όταν σταματούν σε έναν χώρο ανάπαυσης, κάθεται δίπλα στο παράθυρο για να παρακολουθεί τα πουλιά, τα κοράκια και τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται. Είναι η αγαπημένη σας διασκέδαση. «Το πρωί, ο Πέρσι πηδά στην κουκέτα και στέκεται μπροστά μου και αρχίζει να παίζει, συνήθως επιτιθέμενος στο παιχνίδι του ή κυνηγώντας με μανία την ουρά του».
Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, ο Paul τον έπαιρνε συχνά και τον κοιτούσε στα μάτια, μετά τον αγκάλιαζε και του ψιθύριζε: «Πέρασες δύσκολα, αλλά τώρα είσαι εντάξει. Θα σε φροντίσω. Θα έχεις πάντα ένα ζεστό κρεβάτι και καλό φαγητό και νερό, και πάντα θα σε φροντίζω. Μην ανησυχείς. Είσαι ασφαλής.”
«Ήθελα να ξέρει ότι τον νοιάζομαι. «Του λέω συνέχεια τα ίδια πράγματα, όπως όταν στριμώχνουμε την ώρα του ύπνου. «Είσαι ασφαλής», του λέω. ‘Δεν πάω πουθενά'”.
