Αν υπάρχει ένα μάθημα που μας έχει διδάξει αυτή η καραντίνα, είναι να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε. Χωρίς να είναι κονφορμιστές, στέγη, δουλειά, τα τρία γεύματα, οικογένεια, παρέα, είναι πολυτέλειες που τώρα περισσότερο από ποτέ θέλουν όλοι να έχουν.
Ο κοροναϊός μας έχει καταπατήσει και με διαφορετικούς τρόπους. Αυτό που ξεκίνησε στο Γουχάν ως ασθένεια που βλέπαμε πολύ μακριά, έγινε μέρος της καθημερινής μας ζωής , περιορίζοντας τον τρόπο ζωής μας και κλείνοντας τους εαυτούς μας με ανθρώπους που ίσως δεν είχαμε δει εδώ και πολύ καιρό: όπως η δική μας οικογένεια.
Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, αγωνίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, η κρίση επηρεάζει τόσο το σύστημα υγείας όσο και τη νομισματική σφαίρα, και φυσικά, με τόσο πολύ χρόνο να σκεφτούμε, έχουμε δώσει χώρο για προβληματισμό.
Αυτό, που μας λέει ότι ίσως η δουλειά για την οποία διαμαρτυρόμασταν δεν ήταν τόσο άσχημη, γιατί όταν δεν είμαστε εκεί ή βλέπουμε εκατοντάδες άνεργους ανθρώπους, εκτιμούμε όσα έχουμε περισσότεροo. Με αυτό δεν εννοώ ότι όλα είναι τέλεια, γιατί τίποτα σίγουρα δεν θα έχει χιλιάδες ελαττώματα, αλλά μερικές φορές προσπαθούμε να δούμε το ποτήρι μισό άδειο, όταν ίσως είναι καλύτερο να το δούμε μισό γεμάτο.
Το απλό γεγονός ότι έχεις ένα σπίτι, ή τουλάχιστον να έχεις κάποιον να σε βοηθήσει να πληρώσεις το ενοίκιο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές εκτιμάται. Ή αυτή η ικανότητα που πρέπει να δώσουμε τα πάντα σε φίλους, ξεχνώντας ποιοι είναι αυτοί που ζουν μαζί μας, ή ο πρώτος που ανησυχεί για τη διατήρηση του τρόπου ζωής μας σε δύσκολες στιγμές ακόμα και όταν φεύγουμε από το σπίτι, τους γονείς μας.
Περπατούσα στο δρόμο, όπως πολλοί άλλοι σε αυτήν την περίοδο αναψυχής και είδα αυτό το όμορφο γατάκι να βρίσκεται πάνω σε έπιπλα που κάποιος πέταξε:
Με τον τίτλο, από τη σελίδα The Animal Voice “τα σκουπίδια κάποιου είναι θησαυρός κάποιου άλλου . ” Και είναι τόσο αλήθεια, πόσες φορές δεν παραπονιόμασταν όταν ήμασταν λίγοι που μας εξυπηρετούσαν το ίδιο, σήμερα όσοι από εμάς έχουμε ήδη γίνει ανεξάρτητοι, ευχαριστούμε το απλό γεγονός ότι έπρεπε μόνο να καθίσουμε για φαγητό.
Όταν ο κόσμος πλήττεται περισσότερο, όταν χρειαζόμαστε αφθονία, καταλαβαίνουμε περισσότερα. Ας εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε, και αν έχουμε κάτι που έχουμε αφήσει που θα μπορούσε να σημαίνει θησαυρό για τους άλλους κυρίως σε αυτές τις εποχές, δεν πρέπει να διστάσουμε να το μοιραστούμε.
