Φαίνεται περίεργο, αλλά τα καβούρια, οι μέδουσες και οι αστερίες είναι επίσης ζώα. Ακούγεται περίεργο, αλλά αξίζουν και σεβασμό. Ακούγεται περίεργο αλλά το να παίζεις και να τα πιάνεις στην παραλία δεν είναι μια εκπαιδευτική δραστηριότητα για τα παιδιά.
Δεν πρέπει να φαίνεται τόσο παράξενο, αλλά δυστυχώς μερικές φορές πρέπει να θυμόμαστε ότι όταν μιλάμε για ζώα, σεβασμό και ευημερία δεν μιλάμε μόνο για κουτάβια και γατάκια και ότι η σύλληψη μικρών θαλάσσιων ασπόνδυλων με ένα δίχτυ δεν είναι παιχνίδι για να παίζουν τα βαριεστημένα μας παιδιά. στην παραλία.
Το σκηνικό είναι λίγο-πολύ το ίδιο: ο γονιός ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα διαβάζοντας την εφημερίδα και το παιδί αφημένο μόνο του, διασκεδάζει κυνηγώντας διάφορα ζώα γύρω από τα βράχια. Η περιέργεια των μικρών είναι η ψυχή της ευφυΐας τους και αυτό τα ωθεί να θέλουν να αλληλεπιδρούν με τον κόσμο γύρω τους, να κάνουν ερωτήσεις και να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις.
Στα παιδιά δεν υπάρχει κακία και στο να θέλουν να πιάσουν ένα καβούρι και να το βάλουν στον κουβά όλο το απόγευμα. Αυτό που υπάρχει στη παιδική επιθυμία είναι η αναζήτηση μιας αλληλεπίδρασης με τη φύση, είναι η επιθυμία να απαντήσεις σε ερωτήσεις, να θέλεις να παρατηρήσεις ένα ζώο που δεν παρατηρεί κάθε μέρα, να το δεις να κινείται, να κρύβεται. Αυτό που το παιδί δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίζει, αν δεν το εκπαιδεύσει ένας ενήλικας, είναι ότι ένα ασπόνδυλο όπως ο ερημίτης, ένας αστερίας, μια μέδουσα ή ένα καβούρι, εάν συλληφθούν και υποβληθούν σε υψηλές θερμοκρασίες για μεγάλο χρονικό διάστημα, καταδικάζονται σε βέβαιο θάνατο. Οι αστερίες, κάθε φορά που τους βγάζουν από το νερό για μια selfie, πεθαίνουν από εμβολή, ακόμα και μετά από μέρες.
Η τόνωση της περιέργειας των παιδιών είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη και τη γνωστική τους ανάπτυξη. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να μεταδοθεί η ηθολογική τους γραμμή προς προσεγγίσεις που είναι όσο το δυνατόν πιο ηθικές.
Επομένως, αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αγαπούν και να σέβονται τα ζώα, μη τα βλέπουν ως καλοκαιρινό χόμπι που πρέπει να αιχμαλωτίζονται από πλήξη, μπορούμε να περάσουμε χρόνο μαζί τους κοντά στα βράχια και να παρατηρήσουμε αστερίες και καβούρια ερημίτη απευθείας στον βιότοπό τους. Μπορούμε να αναζητήσουμε κάποιες πληροφορίες και κάποιες περιέργειες για αυτά τα θηρία, για να πούμε στα παιδιά ενώ είμαστε σκυμμένοι στο νερό για να παρατηρήσουμε τα ζώα. Μπορούμε να τους πούμε για τη σημασία αυτών των μικρών ασπόνδυλων για το οικοσύστημα και τη φυσική ισορροπία, που χρησιμεύουν ως βασικοί κρίκοι στην τροφική αλυσίδα, τόσο ως θαλάσσια φίλτρα όσο και ως εξαιρετική λεία για μεγαλύτερα είδη.
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, δυστυχώς, δεν είναι ασυνήθιστο να βρίσκουμε παιδιά και γονείς που ξεσπούν στις μέδουσες σαν να ήταν χαλαρές νάρκες προς εξόντωση. Γίνεται διαγωνισμός για να δούμε ποιος μαζεύει και σκοτώνει τα περισσότερα, ποιος με πέτρες, ποιος αφήνοντάς τους να λιώσουν στον ήλιο. Λίγοι ενήλικες (αλλά όλο και πιο πολλοί ευτυχώς) προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά να καταλάβουν ότι η θάλασσα είναι το σπίτι των μεδουσών, πριν γίνει η ιδιωτική μας πισίνα στην οποία θα περάσουμε το καλοκαίρι.
Επιπλέον, η θανάτωση μεδουσών, όπως κάθε άλλο ζώο, τιμωρείται από το νόμο. Έτσι, αν δείτε κάποιον που πιάνει μέδουσες ή οποιοδήποτε άλλο ζώο, και το σκοτώνει και το κάνει να πεθάνει στον ήλιο ανεξάρτητα από την ευημερία του, μπορείτε να καλέσετε το λιμενικό και να αναφέρετε το γεγονός,
Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να σέβονται τα πλάσματα που κατοικούν στη θάλασσα, τη γη και τον ουρανό. Τους μαθαίνουμε να ζουν με άλλα έμβια όντα χωρίς να επιβάλλουμε την παρουσία και την υπεροχή μας. Τους προσφέρουμε εναλλακτικές και αποτελεσματικές λύσεις όπως, για παράδειγμα, να πάρουν έναν κουβά και να μετακινήσουν τις μέδουσες λίγα μέτρα έξω στη θάλασσα, για να τους αποτρέψουμε από το να τσιμπήσουν κάποιον κατά λάθος.
Γνωρίζατε ότι οι μέδουσες είναι τα φίλτρα της θάλασσας, ότι μερικές είναι αθάνατες, ότι είναι η αγαπημένη τροφή των θαλάσσιων χελωνών και ότι, μοιάζοντας τόσο πολύ με πλαστικές σακούλες, συχνά μπερδεύονται από τις θαλάσσιες χελώνες που στη συνέχεια καταπίνουν κιλά πλαστικό και πεθαίνουν συχνά;
Αυτό το λέμε στα παιδιά μας, στην άκρη του νερού. Τους λέμε για το μεγαλείο της θάλασσας και τα πλάσματα που την κατοικούν. Μιλάμε για τις απειλές και τους κινδύνους που πρέπει να επιβιώσουν τα ζώα, λόγω των ανθρώπων. Διεγείρουμε την περιέργειά τους σεβόμενοι τα άλλα έμβια όντα, ακόμα και κυρίως τα πιο μικρά και αόρατα.
