Η Αμελί ζει στο δρόμο. Βοηθά τη γυναίκα με την οποία μένει ζητιανεύοντας. Η ζωή της ήταν πάντα αυτή: χωρίς στέγη, χαρτόνι αντί για μαξιλάρι, μερικά γεύματα τριμμένα εδώ κι εκεί, καυτός ήλιος το καλοκαίρι και κρύο Σιβηρίας το χειμώνα. Πάντα όμως ήταν δίπλα της ο αγαπημένος της ανθρώπινος φίλος. Και, κατά βάθος, τα πήγαινε καλά με αυτό.
Η Αμελί και το βλέμμα που χαϊδεύει
Ο τετράποδος φίλος είναι ένα θηλυκό Πιτ Μπουλ: πολύ γλυκό, ευγενικό και στοργικό ακόμα και με αγνώστους. Παρά το γεγονός ότι δεν σύχναζε σε τουαλέτες και βούρτσες, τα κοντά μαλλιά του ήταν πάντα πολύ λαμπερά και πυκνά, ακόμα και το χειμώνα.
Το τρίχωμα στο χρώμα του μπισκότου είχε κηλίδες χρώματος μπισκότου κανέλας, αλλά σίγουρα πιο ψημένο. Τα μάτια του ήταν αναμφισβήτητα μαγνητικά, ποτέ παρακλητικά αλλά ούτε και χαρούμενα. Περιείχαν μια σκιά θλίψης ανακατεμένη με μελαγχολία.
Ο ανθρώπινος ιδιοκτήτης της ζούσε σε συμβίωση μαζί της. Κοιμήθηκε στο δρόμο μαζί της. Μοιράστηκε ό,τι φαγητό μπορούσε να πάρει μαζί της. Είχε μάτια μόνο για εκείνη.
Μοιράζονταν το ίδιο χαρτόνι, το ίδιο πεζοδρόμιο και την ίδια μοίρα.
Η κυρία Μαρία και τα σιωπηλά ραντεβού της
Η κυρία Μαρία, ζούσε στο κτίριο απέναντι από το πεζοδρόμιο που είχε δώσει καταφύγιο στην Αμελί και τον άνθρωπο φίλο της. Ήταν συνήθεια της να τους φέρνει ένα ζεστό γεύμα και λίγη κροκέτα. Δεν μπορούσε να γυρίσει σπίτι χωρίς να περάσει από το πεζοδρόμιό τους, ένιωσε μια στοργή ανάμεικτη με φόβο που δεν είχε νιώσει ποτέ πριν. Η Μαρία το έκανε κάθε μέρα και μάλιστα δύο φορές την ημέρα τις Κυριακές.
Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες περνούσαν, οι εποχές εναλλάσσονταν, το χθες έγινε αύριο και η σχέση της Αμελί γινόταν όλο και πιο έντονη.
Ένας δεσμός φτιαγμένος από σιωπηλά ραντεβού, τελετουργίες, ζεστά γεύματα και αμοιβαία χάδια: η Μαρία χάιδευε με τα χέρια της, η Αμελί με τα μάτια της. Επιπλέον, ο τετράποδος φίλος είχε μια δύναμη: έφτιαχνε τις καρδιές των άλλων, αγαπούσε χωρίς μέτρα και λογοκρισία.
Το να κοιτάς τα πάντα γυαλιστερά της μάτια, ακόμη και χωρίς λόγο και χωρίς φαγητό, ήταν μαγευτικό. Ήταν μαγικό. Ήταν θεραπεία.
Γεννήθηκε μια ήσυχη αγάπη, φτιαγμένη από αμοιβαία φροντίδα και βαθύ σεβασμό, ακόμα και για τις επιλογές της ανθρώπινης φίλης της που δεν ήθελε να τη βοηθήσουν και ήθελε να ζήσει στους δρόμους.
Όποτε η Μαρία μάλωνε με τον άντρα της, και τους τελευταίους μήνες συνέβαινε όλο και πιο συχνά, έβγαινε τρέχοντας στο δρόμο και πήγαινε να χαϊδέψει την Αμελί.
Η μαγική και θεραπευτική δύναμη που είχε αυτός ο σκύλος πάνω της ήταν απίστευτη.
Τότε, μια ωραία μέρα, ανάμεσα σε ένα μπολ και ένα χάδι, ο ιδιοκτήτης της Αμελί είπε στην Μαρία ότι θα έφευγε από εκεί σε λίγο, ότι θα έψαχνε για άλλο πεζοδρόμιο, κατά προτίμηση σε άλλη πόλη, για να προσπαθήσει να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα και ότι θα έδινε την Αμελί γιατί πολλοί άνθρωποι, ακριβώς επειδή είναι Πιτ Μπουλ, φοβήθηκαν. Θα της βρει ένα καλό μέρος αλλά δεν θα μπορούσε πλέον να τη φροντίσει.
Η πρόταση και η λύτρωση
Η Μαρία ήταν αποκαρδιωμένη, ανήσυχη και βαθιά λυπημένη από αυτή την επιλογή της άστεγης φίλης της. Η σκέψη και μόνο ότι δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την Αμελί όποτε το ήθελε ή το χρειαζόταν, συνέτριψε την καρδιά της.
Έτσι, μια ωραία μέρα, πήρε θάρρος και έκανε μια απρεπή πρόταση στην ιδιοκτήτρια της Αμελί, με κίνδυνο να την προσβάλει και να διακόψει οριστικά τον δεσμό και με τους δύο: σκύλο και ιδιοκτήτη.
«Μπορώ να σου προσφέρω, αν θες και δεν σε προσβάλει, τριακόσια ευρώ για την Αμελί. Προτιμώ να την αγοράσω για να είναι δική μου για πάντα και αν αλλάξεις γνώμη, θα είναι ακόμα δική σου. Το κάνω για χάρη της Αμελί και για μένα, δεν άντεχα άλλο χωρισμό. Ξέρεις καλά ότι θα είναι σε καλά χέρια».
Η άστεγη δέχεται την πρόταση και τα χρήματα και η Αμελί, δεμένη σε ένα φθαρμένο σχοινί, μπαίνει σε εκείνο το κομψό κτίριο στους πρόποδες του οποίου ζούσε.
ΥΓ: Η Μαρία χώρισε από τον άντρα της. Η άστεγη μετακόμισε σε άλλη πόλη. Για την Αμελί, η μετάβαση από το πεζοδρόμιο στον καναπέ ήταν ανώδυνη. Εκτιμά την απαλότητα, τη ζεστασιά των κουβερτών και τη στοργική φροντίδα και δεν φαίνεται να της λείπει η παλιά της ζωή.
