Ο κτηνίατρος δεν είναι πάντα υπεύθυνος για το θάνατο του ζώου που υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ο κτηνίατρος δεν πρέπει και δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση του ζώου και άλλες στις οποίες απαιτείται να το πράξει. Σε περίπτωση που ο θάνατος του χειρουργημένου σκύλου είναι υπαιτιότητα του επαγγελματία, ο τελευταίος μπορεί να κληθεί να αποζημιώσει τη ζημιά που προκλήθηκε.
Δυστυχώς, συμβαίνει συχνά ένας σκύλος (ή ένα άλλο ζώο) να μην μπορεί να επιβιώσει από μια χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβάλλεται. Σε αυτό το θλιβερό γεγονός αναρωτιέται κανείς μήπως η ευθύνη για τον θάνατο του σκύλου κατά την επέμβαση βαραίνει τον κτηνίατρο που το χειρούργησε. Η απάντηση είναι – προφανώς – «εξαρτάται» .
Ο κτηνίατρος δεν είναι πάντα υπεύθυνος για το θάνατο του ζώου που υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση. Επιπλέον, ακόμη και ο γιατρός που εργάζεται στον τομέα της ανθρώπινης ιατρικής δεν θεωρείται πάντα υπεύθυνος για το θάνατο ενός ατόμου που επέρχεται κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης. Ο κτηνίατρος που φροντίζει τα κατοικίδιά μας (έστω και χειρουργικά) είναι ελεύθερος επαγγελματίας που επιτελεί πνευματική εργασία, που χαρακτηρίζεται από την επικράτηση της πνευματικής ποιότητας της παράστασης και αναλαμβάνει διάφορες υποχρεώσεις απέναντι στο κατοικίδιο σύντροφο .
Όπως θα δούμε παρακάτω, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες, αν και πρέπει να λειτουργεί με τη μέγιστη επιμέλεια, δεν πρέπει και δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, όπως η επιβίωση του ζώου, και άλλες στις οποίες απαιτείται να το κάνει. . Σε περίπτωση που ο θάνατος του χειρουργημένου σκύλου εξαρτάται από την ευθύνη του επαγγελματία , ο τελευταίος μπορεί να κληθεί να αποζημιώσει τη ζημιά που προκλήθηκε. Εκτός από την περίπτωση της εκούσιας θανάτωσης – μια υπόθεση που δεν θέλουμε καν να λάβουμε υπόψη εδώ – ο κτηνίατρος ευθύνεται μόνο σε αστικές διαδικασίες και όχι σε ποινικές διαδικασίες. Μάλιστα το αδίκημα της «υπαίτιας ζωοκτονίας» δεν υφίσταται, ενώ η ανθρωποκτονία υπάρχει και ο γιατρός μπορεί να ανταποκριθεί και στην ποινική δίωξη σε περίπτωση θανάτου του ασθενούς από δική του υπαιτιότητα.
Οι κανόνες που διέπουν την ευθύνη του κτηνιάτρου
Όπως μόλις αναφέραμε, ο κτηνίατρος είναι ελεύθερος επαγγελματίας (όπως ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο οδοντίατρος) που ασκεί πνευματική δραστηριότητα, που ρυθμίζεται από τα άρθρα και επόμενα του Αστικού Κώδικα. Το ίδιο αναλαμβάνει συμβατικές υποχρεώσεις έναντι του πελάτη του τις οποίες πρέπει να εκπληρώσει με επιμέλεια , σύνεση και τεχνογνωσία. Συναφώς, το άρθρο εξηγεί ότι «κατά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ενυπάρχουν στην άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας, η επιμέλεια πρέπει να εκτιμάται ως προς τη φύση της ασκούμενης δραστηριότητας».
Το άρθρο του ίδιου Κώδικα, λοιπόν, μας λέει ότι «αν η υπηρεσία συνεπάγεται επίλυση ιδιαίτερα δύσκολων τεχνικών προβλημάτων, ο εργαζόμενος δεν ευθύνεται για ζημίες, παρά μόνο σε περίπτωση απάτης ή βαριάς αμέλειας». Με άλλα λόγια, η νομοθεσία μας λέει ότι ο κτηνίατρος, όπως και κάθε επαγγελματίας, πρέπει πάντα να λειτουργεί με προσοχή, ικανότητα, δεξιοτεχνία και να ζυγίζει τις επιλογές του με ισορροπία. Ωστόσο, υπάρχουν δραστηριότητες που είναι απλές και συνηθισμένες και άλλες που είναι εξαιρετικά περίπλοκες .
Στην πρώτη, απαιτείται να εγγυηθεί στον πελάτη το αναμενόμενο αποτέλεσμα (υποχρεώσεις αποτελέσματος), στο τελευταίο πρέπει να εργάζεται με τη δέουσα επιμέλεια αλλά δεν μπορεί να εξασφαλίσει την επίτευξη συγκεκριμένου αποτελέσματος (υποχρεώσεις μέσων). Σε ό,τι αφορά τον πρώτο, θεωρείται υπεύθυνος όποτε δεν επιτυγχάνει τον προτεινόμενο στόχο έστω και από δική του ελαφρά υπαιτιότητα. Στο τελευταίο, όμως, το έργο του αξιολογείται μόνο ως προς την επιμέλεια, τη σύνεση και την τεχνογνωσία και το σχετικό σφάλμα είναι μόνο σοβαρό σφάλμα (ή εσκεμμένο παράπτωμα).
Περιπτώσεις που ο κτηνίατρος ευθύνεται για τον θάνατο του σκύλου
Με την επιφύλαξη των όσων είπαμε, ο κτηνίατρος μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για το θάνατο του σκύλου που υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση μόνο στην περίπτωση που προκλήθηκε από σφάλμα , περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό, ανάλογα με τον τύπο της επέμβασης και την πολυπλοκότητά της. Προφανώς πρέπει πάντα να υπάρχει σφάλμα γιατί ο επαγγελματίας σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για θανάτους που προκαλούνται από εξωτερικά γεγονότα ή καταστάσεις που δεν σχετίζονται με την εργασία του.
Πώς να ζητήσετε αποζημίωση από τον κτηνίατρο
Προκειμένου να ζητηθεί αποζημίωση για κτηνιατρική ευθύνη, είναι πρώτα απαραίτητο να αποδειχθεί ότι υφίσταται τέτοια ευθύνη. Δεν αρκεί να είμαστε πεπεισμένοι για αυτό, αλλά πρέπει να γίνει μέσω τεχνικών εκτιμήσεων και αξιολογήσεων. Σίγουρα μπορεί να είναι χρήσιμο να υποβληθεί το σώμα αμέσως σε αυτοψία, όπως είναι απαραίτητο να συντάξει μια έκθεση ένας (άλλος) ειδικός κτηνίατρος σε αυτόν τον τομέα. Αφού διαπιστωθεί η ύπαρξη ευθύνης, το αίτημα αποζημίωσης πρέπει να απευθύνεται στον μεμονωμένο κτηνίατρο ή/και στη δομή για την οποία εργάζεται.
Σε πρώτη φάση θα επιχειρηθεί εξωδικαστική φιλική λύση (στην οποία συνήθως εμπλέκεται και η ασφαλιστική εταιρεία που καλύπτει την επαγγελματική ευθύνη). Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία, η μόνη επιλογή που επιτρέπεται είναι αυτή της δίκης, πριν από τη διαδικασία διαμεσολάβησης, η οποία σε αυτή την περίπτωση είναι υποχρεωτική. Δεδομένου ότι πρόκειται για συμβατική ευθύνη, ο ζημιωθείς θα μπορεί να λάβει μέτρα εντός της δεκαετούς προθεσμίας παραγραφής .
