«Αυτή είναι η ιστορία ενός σκύλου, ενός γεωργιανού σκύλου βαθιά στους Καύκους…». Έτσι ξεκινά η ιστορία μιας τυχαίας συνάντησης, μιας κοινής περιπέτειας, μιας ανεξίτηλης ανάμνησης. Και είναι γραμμένο από τον Colter Hinchliffe, επαγγελματία σκιέρ και ορειβάτη με έδρα το Κολοράντο, ο οποίος μοιράστηκε την εμπειρία του με έναν αδέσποτο σκύλο στα κοινωνικά του δίκτυα.
«Νόμιζα ότι θα ήμουν μόνος σήμερα καθώς περιπλανιόμουν 1200 μέτρα πάνω από την πόλη Ushguli (ιστορική περιοχή της Γεωργίας) και πήγαινα σε μια κοιλάδα πίσω, αλλά ένας σκύλος του χωριού επέμενε να έρθει μαζί μου» εξηγεί ο Hinchliffe, περιγράφοντας πώς « προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον αποτρέψει» φτάνοντας στο σημείο να «τον επιπλήξει και να του ρίξει ακόμη και χιόνι». Αλλά ο σκύλος ήταν αποφασισμένος να τον ακολουθήσει: “Απλώς πήγε πιο πίσω μέχρι που τον καλωσόρισα στην κορυφή της κορυφογραμμής. Για να πω την αλήθεια, ήμουν χαρούμενος που είχα έναν φίλο, απλώς ανησυχούσα για την ικανότητά του να ολοκληρώσει τη μεγάλη περιοδεία που είχα στο μυαλό μου».
Ένας αδέσποτος σκύλος εμφανίζεται από το πουθενά και ενώνεται με έναν σκιέρ στην ανάβαση
Ο Colter Hinchliffe είναι ένας άνθρωπος πολύ συνηθισμένος σε ακραίες καταστάσεις: από την οδήγηση οχημάτων εκτός δρόμου σε ανώμαλους δρόμους μέχρι το σκι σε περίπλοκα μέρη, λατρεύει τον κίνδυνο της περιπέτειας: «Το να κατέβω από την κορυφή μακριά από την πόλη σήμαινε ότι έπρεπε να πάρω μία μεγάλη έξοδο 12 χιλιομέτρων ελαφρώς κατηφορικά ή να ανέβω άλλα 700 μέτρα σε μια ψηλή κορυφή και να επιστρέψω στην πόλη μέσω μιας επίπεδης κοιλάδας 3 χιλιομέτρων – εξηγεί στην ανάρτηση – έχοντας ήδη ανέβει 1200 μέτρα με το βαρύ μου εξοπλισμό. Έγινε κλίση προς την πιο μακριά αλλά κατηφορική έξοδο… μέχρι που ήρθε ο νέος μου φίλος και σκέφτηκα ότι η ανάβαση δεν θα ήταν τόσο δύσκολη για εκείνον όσο η καθαρή απόσταση, οπότε περπατήσαμε πάνω-κάτω.»
Ο σκύλος συνέχισε να τον ακολουθεί, με τη θέλησή του όπως θέλει να διευκρινίσει ο ορειβάτης: «Δεν τον τάισα μέχρι να κολλήσουμε στην κοιλάδα… Μέχρι τότε δεν τον τάισα για να μην τον ενθαρρύνω να με ακολουθήσει, τον τάισα όταν δεσμευτήκαμε να συνεχίσουμε! συνεχίζει ο Hinchliffe που εξηγεί ότι είχε και στιγμές δυσκολίας να αντιμετωπίσει όπως το σπάσιμο ενός γείσου στην κορυφή της κορυφογραμμής, οι χαμηλές θερμοκρασίες έπεσαν ακόμη και στους -12° και τα τρία χιλιόμετρα που έπρεπε να καλυφθούν, ναι στον κάμπο, αλλά σκάβοντας βαθιά στο χιόνι.
“Στο τέλος τα καταφέραμε! Και έδωσα στον νέο μου φίλο όλο το φαγητό από το αυτοκίνητό μου, συμπεριλαμβανομένων 2 αυγά και λίγο ψωμί – καταλήγει ο ορειβάτης -. Θα ήθελα να είχα περισσότερη τροφή για το “αγόρι”, αφού αυτά τα σκυλιά Ουσιαστικά είναι αδέσποτοι, αλλά οι κάτοικοι της πόλης τους φέρονται καλά και τους ταΐζουν με τα αποφάγια απλά πηγαίνουν μια βόλτα και είναι τα πιο γλυκά σκυλιά που μου λείπει ο φίλος μου και ελπίζω να απολαμβάνουν μια νέα περιπέτεια με έναν άλλο τυχερό σκιέρ.
