Η είδηση ότι μια ομάδα παιδιών έκοψε τα αυτιά ενός σκύλου έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Δεν είναι η πρώτη περίπτωση κακοποίησης ζώων και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε, ωστόσο, είναι «Τι οδήγησε κάποια παιδιά σε μια τέτοια πράξη;». Δεν υπάρχει ενιαία απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά μπορούν να υποτεθούν διάφορες αιτίες.
Ένας σκύλος και μια παρέα παιδιών που χωρίς προφανή λόγο έκοψαν τα αυτιά του με ψαλίδι . Είναι είδηση των τελευταίων ημερών που έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη και που πέρα από τα σχόλια στα social media, θα πρέπει να μας κάνει να κάνουμε την πιο απλή ερώτηση: «Γιατί;». . Ακόμα κι αν δεν έχουμε ποτέ μια σίγουρη απάντηση, μπορούμε να υποθέσουμε τις αιτίες που οδηγούν τα παιδιά να κάνουν τέτοιες χειρονομίες.
Δυστυχώς, όλο και πιο συχνά διαβάζουμε δραματικές ειδήσεις για σκύλους που κακοποιήθηκαν , ακόμη και σκοτώθηκαν, από παιδιά και εφήβους. Όπως αυτό του Angelo , το αδέσποτο που σκότωσε και βασανίστηκε, από μια ομάδα αγοριών. Και πάλι, η πιο πρόσφατη είδηση με μια ομάδα παιδιών μεταξύ 9 και 10 ετών που επιτέθηκαν σε μια γέννα, προσπαθώντας να κόψουν τα αυτιά τους και, δυστυχώς, τα καταφέρνουν τουλάχιστον με τον Leone, έναν από αυτούς. Γιατί όμως γίνονται τέτοιες χειρονομίες; Και γιατί πιο συχνά σε κάποια στάδια της ζωής; Προσπαθούμε να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις τόσο σε σχέση με παιδιά όσο και σε εφήβους .
Παιδιά, όχι άγγελοι
Παρόλο που είναι πλέον ευρέως κατανοητό ότι τα παιδιά δεν είναι πια, όπως πίστευαν κάποτε, εντελώς αγνά αγγελάκια που έπεσαν από τον ουρανό για να σκορπίσουν μόνο αγάπη, είναι δύσκολο για εμάς να φανταστούμε ότι είναι ικανά για τέτοιες βίαιες χειρονομίες. Η επιθετικότητα , ωστόσο, είναι ένα ουσιαστικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης και, ως εκ τούτου, θα ήταν άχρηστο να την αρνηθούμε. Πράγματι, είναι κάτι ζωτικό και απαραίτητο και σε πολλές περιπτώσεις μας βοηθάει πολύ. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά επιλέγουν να το διοχετεύουν και για αυτό θα πρέπει να υπάρχουν ενήλικες έτοιμοι να τους εξηγήσουν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει. Ειδικότερα, από μικρή ηλικία, συχνά υπάρχει έλλειψη πραγματικής εκπαίδευσης για το πώς να συμπεριφέρονται τα ζώα. Προφανώς δεν μιλάμε για εκείνες τις οικογένειες όπου υπάρχουν ένα ή περισσότεροι τετράποδοι σύντροφοι ούτε εκείνες στις οποίες, παρόλο που δεν υπάρχουν ζώα, υπάρχει βαθύς σεβασμός ή έστω μια φυσική συμπάθεια απέναντί τους.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν η κουλτούρα της βίας προς τα ζώα εξαπλώνεται και οι πράξεις βαθιάς ασέβειας απέναντί τους τείνουν να εξομαλυνθούν. Ένα παιδί απορροφά πολύ από το πλαίσιο στο οποίο ζει, όχι μόνο αυτά που του λένε ρητά, αλλά και όλα όσα παρατηρεί στην καθημερινή του ζωή. Σε αντίθεση με τους ενήλικες, ωστόσο, μπορεί να μην κατανοεί το όριο μεταξύ λέξεων και πράξεων και ως εκ τούτου η συμπεριφορά του μπορεί να μην είναι παρά μια αντανάκλαση των όσων έχει μάθει. Εάν δεν τους διδαχθούν ότι είναι ζωντανά όντα όπως εμείς, τα παιδιά μπορεί να μην αναπτύξουν ποτέ ενσυναίσθηση προς τα ζώα.
Εφηβεία, μια περίπλοκη περίοδος διοχέτευσης θυμού
Σίγουρα τα τυπικά χαρακτηριστικά των εφήβων τους καθιστούν τα τέλεια υποκείμενα για να κάνουν βίαιες πράξεις εναντίον ζώων λόγω εκρήξεων θυμού και επιθετικότητας, την τάση να εξωτερικεύουν την εσωτερική σύγκρουση που βιώνουν και την αδυναμία να έχουν πλήρη επίγνωση των συνεπειών που μπορεί να έχουν οι πράξεις τους.
Επιπλέον, είναι μια εξελικτική φάση κατά την οποία, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στη ζωή, θα μπορούσε να προκύψει η επιθυμία να προβούμε σε αντικοινωνικές πράξεις ή σε κάθε περίπτωση να αμφισβητήσουμε την κοινωνία με κάποιο τρόπο. Τα ζώα είναι ανυπεράσπιστα , ή μάλλον, τα περισσότερα από τα ζώα εναντίον των οποίων ασκείται τέτοια βία είναι ανυπεράσπιστα και, κατά συνέπεια, γίνονται με τη σειρά τους τα τέλεια θύματα .
Δεν χρειάζεται απαραίτητα να κάνετε μια ακραία πράξη όπως το να σκοτώσετε ένα ζώο : πόσες φορές τυχαίνει να δούμε κάποιο παιδί να επιτίθεται σε μια σαύρα, να προσπαθεί πάση θυσία να κόψει την ουρά της ή ίσως να ψεκάζει νερό σε μια γάτα που θέλει απλώς να μείνει στην ησυχία της; Θέλοντας όμως να το φτάσει στα άκρα, δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και οι κατά συρροή δολοφόνοι ξεκινούν με ζώα, λόγω της ευκολίας με την οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί η πράξη, αλλά και λόγω των λιγότερων συνεπειών σε περίπτωση που κάποιος ανακαλυφθεί.
Ακόμη και το αίσθημα της ενοχής, αν γίνει αισθητό, είναι μικρότερο από αυτό που θα ένιωθε αν το θύμα ήταν άτομο. Στη βάση υπάρχει σίγουρα η πεποίθηση, που έχει τις ρίζες της στον πολιτισμό μας, ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα να βλάπτεις ένα ζώο ή έναν άνθρωπο και το αποτέλεσμα είναι ότι κάτι είναι ασήμαντο που δεν πρέπει να έχει τίποτα ασήμαντο σε αυτό. Ωστόσο, τα τυπικά χαρακτηριστικά των εφήβων δεν επαρκούν για να εξηγήσουν γιατί οργίζονται εναντίον των ζώων και η πιθανότητα να καταφεύγουν ή όχι σε τέτοιες χειρονομίες παραμένει συνδεδεμένη, όπως συμβαίνει με τα παιδιά, με αυτό που τους διδάσκουν. Υπό αυτή την έννοια, είναι ακριβώς οι ενήλικες, και η κοινωνία με την ευρεία έννοια, που έχουν το καθήκον να μεταδώσουν σεβασμό και αγάπη για κάθε μορφή ζωντανού όντος. Αν γίνει αυτό, θα ωφεληθεί και ο ίδιος ο έφηβος, καθώς θα βρει χόμπι που είναι σίγουρα πιο υγιεινά και πιο κατάλληλα για την προώθηση της λεπτής διαδικασίας ανάπτυξης.
Τι να κάνετε εάν το παιδί σας είναι βίαιο προς τα ζώα;
Εάν υποψιάζεστε (ή είστε βέβαιοι) ότι το παιδί σας βλάπτει οικειοθελώς τα ζώα , μπορείτε πρώτα να αναρωτηθείτε αν του έχουν διδαχθεί ο σεβασμός για αυτά. Μερικές φορές, όταν εκπαιδεύετε το παιδί σας, αυτή η πτυχή παραμελείται και το παιδί, ειδικά αν είναι πολύ μικρό, μπορεί να πραγματοποιήσει τέτοιες συμπεριφορές ασυνείδητα. Σε άλλες περιπτώσεις, θα μπορούσε επίσης να είναι μια ενόχληση που νιώθει το παιδί ή το νεαρό άτομο και δεν μπορεί να εκφράσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Όταν γινόμαστε μάρτυρες ειδησεογραφικών γεγονότων όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, στην πραγματικότητα, συχνά τείνουμε να καταδικάζουμε αυτά τα παιδιά, εν μέρει λόγω του φυσικού ενστίκτου που μας οδηγεί να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί στην ιστορία, εν μέρει λόγω της σκληρότητάς τους, της χειρονομίας που στις περισσότερες περιπτώσεις αφήνει κάποιον έκπληκτο. Ωστόσο, το παιδί ή ο νέος θα μπορούσε επίσης να εκφράζει το πρόβλημά του με τον μόνο τρόπο που είναι σε θέση να το κάνει και για να μην επαναληφθούν τέτοια γεγονότα, αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να ληφθεί υπόψη. Σε αυτήν την περίπτωση, ίσως είναι σκόπιμο να επικοινωνήσετε με έναν ειδικό, όπως έναν ψυχοθεραπευτή , για να προσπαθήσετε να κατανοήσετε μαζί τον λόγο για αυτές τις ενέργειες. Θα μπορούσε κανείς να ανακαλύψει, για παράδειγμα, ότι όλα αυτά έχουν μικρή σχέση με το ίδιο το ζώο, αλλά αντικατοπτρίζουν μια ενόχληση που προέρχεται από κάποια άλλη αιτία και ότι η επιθετική χειρονομία είναι απλώς ένας τρόπος για να τραβήξετε την προσοχή των ενηλίκων. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εάν το παιδί σας είναι βίαιο προς τα ζώα χρειάζεται ψυχοθεραπεία, αλλά σίγουρα σημαίνει ότι θα ήταν σκόπιμο να διερευνήσετε και να αναζητήσετε διάλογο, καθώς, σε ορισμένες περιπτώσεις, η δράση μπορεί να αντικαθιστά τις λέξεις.
