Πήγα στον κτηνίατρο με τον άλλο μου σκύλο για μια επίσκεψη ρουτίνας. Στην αίθουσα αναμονής, υπήρχε ένα άτομο με ένα βελγικό κουτάβι Μαλινουά που ήταν παντού. Το άτομο ρώτησε αν μπορούσαμε να κάνουμε εκπαίδευση μαζί αφού είχαμε την ίδια ράτσα σκύλου. Είπα, «Σίγουρα».
Δύο μέρες αργότερα, συναντηθήκαμε στο πάρκο. Το άτομο μου έδωσε το λουρί και χωρίς να πει λέξη, απλώς έφυγε. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μόλις απέκτησα ένα άλλο σκυλί. Ούτε αυτή ούτε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης κοίταξαν πίσω ο ένας τον άλλον.
Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος, έκπληκτος και τρομοκρατημένος από την εμπιστοσύνη που μου είχε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, καθώς είχαμε συναντηθεί στην αίθουσα αναμονής στον κτηνίατρο μόνο δύο ημέρες πριν.
Μόλις μετονομάστηκε σε Ζίτη, συνειδητοποίησα ότι ήταν 3 μηνών, είχε όλα τα αρχεία κτηνιάτρου στον ίδιο κτηνίατρο που είχαμε εμείς και ήταν εξαιρετικά ντροπαλή να ζήσει μόνη έξω. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Ziti έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην οικογένειά μας.
Μένει μέσα, εκτός από τις περιπτώσεις που εκτελεί τα καθήκοντά της στο ράντσο – κοιτάζοντας έξω το βοσκότοπο. Εκπαιδεύεται για να είναι σκύλος υπηρεσίας ενός μέλους της οικογένειας, της αρέσει να προσέχει το ράντσο με άλογα και έχει απεριόριστες ποσότητες ενέργειας.
Η Ζίτη και ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της με δίδαξαν πραγματικά ότι η τυφλή εμπιστοσύνη είναι ο τρόπος που πρέπει να πάνε τα πράγματα μερικές φορές για να κάνουν ό,τι είναι καλύτερο ο ένας για τον άλλον. Προσωπικά δεν συμφωνώ με το πώς ήρθε η κατάσταση, αλλά είμαι τόσο ευγνώμων που κυριολεκτικά μόλις μου δόθηκε. Δεν ήξερα πόσο την χρειαζόμουν στη ζωή μου παρά μόνο λίγους μήνες αφότου μου έδωσαν αυτό το λουρί, σε ένα πάρκο και σε απόλυτη σιωπή.
