Στο Τορίνο, πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν μια ηλικιωμένη κυρία που πηγαίνει βόλτα με τον σκύλο της. Σίγουρα ο κόσμος που συχνάζει στους χώρους πρασίνου της γειτονιάς. Είναι φυσιολογικό για όσους έχουν έναν τετράποδο φίλο: τρέχουν χαρούμενοι μαζί και παίζουν, ενώ οι ιδιοκτήτες περνούν την ώρα τους κουβεντιάζοντας για τα κατορθώματα των γούνινων φίλων τους. “Το να έχεις έναν σκύλο σε βοηθά να κάνεις φίλους . Δημιουργούνται ακόμη και απροσδόκητοι δεσμοί. Και έτσι όταν, από τη μια μέρα στην άλλη, δεν βλέπαμε πια εκείνη την κυρία και την Ασία, την ηλικιωμένη Collie σαν αυτήν, ανησυχούσαμε».
“Τι τους συνέβη ;” είναι το ερώτημα που αρχίζει να κυκλοφορεί μεταξύ των ιδιοκτητών σκύλων και το «δίκτυο» (αυτό που αποτελείται από ανθρώπους, όχι ψηφιακό) βρίσκουν την απάντηση: η άρρωστη κυρία επιδεινώνεται εδώ και καιρό, μια από εκείνες τις παθήσεις που απαιτούν να νοσηλευτεί σε οίκο ευγηρίας χωρίς ελπίδα να μπορέσει να επιστρέψει στο σπίτι. Και η Ασία; Ο σύζυγος αποφασίζει να μην την κρατήσει και θέλει να την πάει στο καταφύγιο για να απαλλαγεί από αυτή τη δέσμευση. Έχει οριστεί και η ημερομηνία: στις 23 Δεκεμβρίου, η Ασία, 14 και μισό ετών, θα καταλήξει σε ένα κλουβί ρείθρων. Αυτή, με τις ασθένειες της ηλικίας και τα προβλήματα του θυρεοειδούς, δεν θα έχει εύκολη ζωή σε αυτή την πραγματικότητα. Δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, το αντίθετο.
Αλλά οι άνθρωποι της περιοχής αποφασίζουν να ξαναγράψουν το τέλος αυτής της θλιβερής ιστορίας και έτσι ξεκινάει από στόμα σε στόμα, μετά μια συνομιλία στο Whatsapp όπου όλοι είναι έτοιμοι να συνεισφέρουν για να αποφύγουν τη μαλλιαρή ηλικιωμένη κυρία να πάει στο ρείθρο: όσοι συμμετέχουν δημιουργούν ένα «κοινό ταμείο» για τα έξοδα, βρίσκουν τον κτηνίατρο που γνωρίζει την Ασία να ξέρει τι χρειάζεται και υπάρχουν εκείνοι που είναι διαθέσιμοι να ανοίξουν τις πόρτες του σπιτιού τους για να της δώσουν ένα μέρος να μείνει.
“Πρόσφατα έχασα ένα σκυλί και ήμουν ευτυχής που φρόντισα την Ασία. Έχουν περάσει λίγες μέρες, αλλά μετά τις πρώτες στιγμές σύγχυσης έχει ήδη δείξει ότι έχει εγκατασταθεί: της αρέσει να κλέβει τα ρείθρα του Λαμπραντόρ Τζάκι μου και παίρνει μαζί τη “γάτα του Fonzie . Όταν έφτασε στο σπίτι μου ήταν ιδιαίτερα αδύνατος, ζύγιζε μόνο 13 κιλά και ήταν πολύ αδύναμος. Ένα σημάδι ότι όποιος τον κράτησε δεν τον τάιζε επαρκώς και μόνο την άφηνε να βγαίνει για να κάνει την ανάγκη της. Τώρα έχει αλλάξει με μια σπιτική δίαιτα που φαίνεται να της αρέσει -ιδίως κοτόπουλο και καρότα- και έχει ξαναρχίσει τη θεραπεία για το πρόβλημα του θυρεοειδούς της. Μέρα με τη μέρα επιμηκύνω τη βόλτα της και εκείνη φαίνεται να της αρέσει ήδη καθώς έχει αρχίσει να χοροπηδάει».
Η Ασία έχει σίγουρα καταλήξει σε καλά χέρια: Η Ρομπέρτα είναι εκπαιδεύτρια σκύλων και βοηθός με τον σκύλο στη θεραπεία κατοικίδιων ζώων και είναι ιδιοκτήτρια του «The anchor: a paw to start again», του προγράμματος θεραπείας με τη βοήθεια ζώων στη νευροψυχιατρική της Regina Margherita Hospital και του ASL του Τορίνο. Και πάνω απ’ όλα, δεν είναι μόνη: «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να με βοηθήσουν με την Ασία: από εκείνους που έδωσαν αυτόν τον σκύλο στην κυρία πριν από 14 χρόνια μέχρι τα ανθοπωλεία στο Corso Gabetti όπου η Ασία ξέρει ότι πάντα θα δέχεται χάδια και μερικά καλά μπισκότα. Οι άνθρωποι της περιοχής πραγματικά δικτυώθηκαν για να ξαναγράψουν το τέλος αυτής της ιστορίας.”
