Ο Κάμπερ ήταν απλώς ένα κουτάβι όταν το προσωπικό σε ένα νεκροταφείο του Μιζούρι τον βρήκε και έτσι κάλεσαν μέλη ενός καταφυγίου για να τον βοηθήσουν. Με τον καιρό η υγεία του βελτιώθηκε και οι εργάτες τον είδαν ξανά στο ίδιο μέρος όπου τον συνάντησαν.
Ο δρόμος είναι ένα από τα μέρη όπου συνήθως βρίσκονται πολλά εγκαταλελειμμένα κουτάβια , καθώς και δρόμοι, χωματερές, μεταξύ άλλων. Αλλά και τα νεκροταφεία , αφού είναι αρκετά ήσυχα μέρη και τους δίνει την ασφάλεια που κανείς δεν μπόρεσε να τους προσφέρει.
Αυτό είναι κάτι που είναι γνωστό στο προσωπικό ενός που βρίσκεται στο Μιζούρι (Ηνωμένες Πολιτείες), όπου βρήκαν κάποιον στο σκοτάδι της νύχτας και περίμεναν την επόμενη μέρα για να επιβεβαιώσουν ότι ήταν ένα ανυπεράσπιστο κουτάβι . Του έλειπε μεγάλο μέρος της γούνας του και τα πόδια του πονούσαν για να συνεχίσει να περπατά, οπότε κλήθηκε αμέσως η ομάδα της Αδέσποτης Διάσωσης του Σεντ Λούις .
Το προσωπικό και η ομάδα διάσωσης ζώων συγκεντρώθηκαν για να τον βρουν επειδή είχε εξαφανιστεί από τα μάτια τους και αφού άκουσαν έναν θόρυβο τον εντόπισαν κουλουριασμένο κάτω από έναν θάμνο.
Η διευθύντρια διάσωσης του SRSL, Donna Lochmann, πήρε το κουτάβι και το πήγε στον κτηνίατρο για επείγουσα προσοχή λόγω της ευαίσθητης κατάστασής του. Τον ονόμασαν Καμπέρ γιατί ήταν γραμμένο στην ταφόπλακα όπου βρέθηκε.
Ο Κάμπερ άρχισε να λαμβάνει φροντίδα στο καταφύγιο και όταν άρχισε να αισθάνεται καλύτερα , οι φροντιστές του κανόνισαν μια επανένωση με το προσωπικό του νεκροταφείου για να δουν τη βελτίωση της υγείας του.
« Ήταν πολύ συγκινητικό για όλους, ειδικά για τον Κάμπερ και τον εθελοντή που μας τηλεφώνησε », είπε η Ντόνα . Μόλις το κουτάβι ξαναείδε κάθε ένα από τα μέλη, έτρεξε προς το μέρος τους για να τους χαιρετήσει και να τους γλείψει ως ένδειξη στοργής.
« Η γυναίκα που τηλεφώνησε ήταν τόσο χαρούμενη που τα καταφέραμε και τα πήγαινε τόσο καλά » . «Από την πλευρά μας, σίγουρα εκτιμούμε ότι επικοινώνησε μαζί μας για να μπορέσει να λάβει βοήθεια», πρόσθεσε.
Όλο το προσωπικό του νεκροταφείου συγκινήθηκε όταν είδε το κουτάβι σώο και αβλαβές , κάτι που αντικατοπτρίστηκε στη γούνα και την ενέργειά του. Όταν τελείωσε η μέρα , επέστρεψε στο καταφύγιο, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή έξω από αυτό.
Ευτυχώς, ο Κάμπερ δεν άργησε να βρει ένα θετό σπίτι ενώ βρίσκει ένα μόνιμο . Εξακολουθεί να λαμβάνει φαρμακευτικά μπάνια και έχει ένα σετ πιτζάμες που προστατεύουν το δέρμα του όσο συνεχίζει τη θεραπεία, αλλά περνά τις μέρες του με τα σκυλιά αδέρφια του περιμένοντας μια οικογένεια να τον υιοθετήσει για πάντα.
«Είναι τόσο διασκεδαστικό να τον βλέπεις να παίζει και να είναι χαρούμενος, γνωρίζοντας ότι δεν είναι πια ένας φοβισμένος, άρρωστος σκύλος που προσπαθεί να επιβιώσει στους δρόμους » . Σιγά σιγά λαμβάνει αυτό που πάντα του άξιζε.
