Ο Λέων υιοθετείται αφού έζησε όλη του τη ζωή σε ένα καταφύγιο και η αλλαγή που υφίσταται είναι εξαιρετική. Οι υιοθέτες του αποφασίζουν να κάνουν έκκληση, για να εξασφαλίσουν ότι τα ηλικιωμένα σκυλιά στα καταφύγια έχουν πάντα μια ευκαιρία.
Ο Λέων είναι ένας 14χρονος σκύλος του οποίου η ζωή έχει ζήσει εξ ολοκλήρου μέσα στα τείχη του καταφυγίου.
Η εθελόντρια, η οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ την ιδέα να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους για αυτόν , είπε την ιστορία αυτού του μεγαλόσωμου σκύλου με τα πολύ γλυκά μάτια και την αστεία ιδιοσυγκρασία ενός κουταβιού που δεν μεγάλωσε ποτέ πραγματικά.
Και, επιτέλους, έφτασαν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Και οι υιοθέτες του Λέων αποφάσισαν να στείλουν μια επιστολή με ένα πραγματικά ιδιαίτερο και συναισθηματικό περιεχόμενο που επιλέξαμε να αναφέρουμε εδώ πλήρως:
Ο Λέων , 14 ετών, ζούσε όπως πολλοί άλλοι σε ένα ρείθρο: οι εθελοντές δεν χάνουν την ελπίδα τους, ψάχνει σπίτι
«Ήμασταν στα βουνά, εγώ, η σύντροφός μου η Σίλβια και το αγαπημένο μας κουτάβι Πλιν, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι παρ’ όλα τα ερεθίσματα, τις μυρωδιές, τις φωλιές των ζώων να βρουν, τα πουλιά να κυνηγήσουν, ο Πλιν κάτι του έλειπε: του έλειπε κάποιος να τρέξει, να κυνηγήσει, να πιάσει, να παλέψει, να τσιμπήσει και να αγκαλιαστεί μαζί του, του έλειπε ένας αδερφός.
Όταν πήγαμε στο καταφύγιο για να υιοθετήσουμε, ένα κουτάβι 2 μηνών, είδαμε μυριάδες μεγάλα ενήλικα σκυλιά, κλεισμένα σε κλουβιά, να γαβγίζουν. Μερικοί από αυτούς ήταν ελεύθεροι στον περίβολο, ήταν ευγενικοί και φιλικοί μεταξύ τους. Ένας από αυτούς ήρθε προς το μέρος μου και με τα μάτια του ένιωσα ότι με παρακαλούσε να τον πάρω μαζί μας, αλλά δεν μπορούσαμε να προδώσουμε τον Πλιν, του είχαμε ήδη υποσχεθεί ότι θα τον παίρναμε μαζί μας στο σπίτι. Η καρδιά μου σταμάτησε και το βλέμμα αυτού του σκύλου με συντροφεύει ακόμα και σήμερα, 5 χρόνια μετά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που υιοθετήσαμε τον Plin τότε, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να του αποκτήσουμε αδερφό, θέλαμε να δώσουμε ένα σπίτι σε ένα από αυτά τα σκυλιά που δεν επιλέγετε πρώτα , γιατί κι αυτά, ίσως περισσότερο από κουτάβια , το αξίζουν .
Μπορώ μόνο να φανταστώ τι σημαίνει να περνάς τη ζωή σου κλεισμένος , να περιμένεις κάποιον να σε διαλέξει, να βλέπεις τις εποχές να περνούν και να αναρωτιέσαι πότε θα έρθει η ώρα να μυρίσεις ένα λουλούδι, λίγο σπίτι, λίγο αγκαλιές, λίγο ζεστασιά..
Ένα χρόνο, δύο, με πιάνει θλίψη, δεν ξέρω να μείνω μόνος. Τρία, τέσσερα, πέντε, η νεολαία είναι εδώ, είμαι ακόμα εδώ! Και μετά έξι, εφτά και οκτώ, τρέχω ξανά και ξανά ελπίζοντας ότι κάποιος θα με διαλέξει, αλλά τίποτα. Εννιά, δέκα, μπορώ ακόμα να περπατήσω αλλά νιώθω ότι δεν μου αρέσει πια, δεν τρώω όσο πρέπει, χάνω κιλά, φθείρομαι. Επειδή τρώγοντας, στο κλουβί δεν ξοδεύω ενέργεια, κοιμάμαι εκεί έντεκα και μετά δώδεκα χρόνια, που προστέθηκαν στα τρία μου όταν μπήκα, δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια να κοιτάξω μπροστά: Επιτρέψτε μου να συστηθώ , είμαι ο Λέων και κανείς δεν με έχει ζητήσει ποτέ.
Υιοθετήσαμε τον Λέων στις 15 Οκτωβρίου 2023 και από την αρχή αποδείχθηκε πολύ περίεργος, ευγενικός και ήρεμος. Τις πρώτες μέρες δυσκολευόταν λίγο να περπατήσει, αλλά η περιέργειά του τον έσπρωχνε πάντα μπροστά, έτσι, για να μπορέσουμε να τον ταΐσουμε επαρκώς, αποκτήσαμε τη συνήθεια να κάνουμε ωραίους, απαιτητικούς περιπάτους, ώστε να κουραζόμαστε πραγματικά και πολύ είναι πεινασμένος στο τέλος. Σε λιγότερο από ένα μήνα ο Λέων έχει αλλάξει πολύ , έχει ξαναρχίσει να τρολάρει και κάθε τόσο μάλιστα τρέχει. Όταν κοιμάται στο ρείθρο κουνάει τα πόδια του, ονειρεύεται να τρέχει στην αυλή μας με τα σκυλιά των γειτόνων.
Πλέον ο Λέων έχει βάδισμα νεαρού, έχει αρχίσει να αναπτύσσει τις συνήθειές του και κυρίως δεν φοβάται πια όταν ξυπνάει από τον υπνάκο, βρίσκει τα βλέμματά μας και παραμένει ήρεμος, δεν τρομάζει και δεν πτοείται.
Η υιοθέτηση ενός παππού και μιας γιαγιάς δίνει σίγουρα λιγότερα πράγματα από το να υιοθετήσετε ένα κουτάβι: οι παππούδες δεν κάνουν τις δουλειές τους παντού, δεν καταστρέφουν τα έπιπλά σας, δεν είναι τετράποδες χιονοστιβάδες, δεν τραβούν λουρί και μια σειρά από άλλα πράγματα που δεν τα καταλαβαίνεις μέχρι να υιοθετήσεις ένα. Επιπλέον, υπάρχει μια επίγνωση από την πλευρά του ότι ήσουν η μόνη του ευκαιρία και μια απέραντη ευγνωμοσύνη που δεν παραλείπει να σε πλημμυρίζει, με τον τρόπο του, κάθε μέρα.
Υπάρχουν πολλοί παππούδες και γιαγιάδες που δεν επιλέχθηκαν ποτέ, κάποιοι εξακολουθούν να το ελπίζουν, άλλοι σαν τον Λέων, δεν το ελπίζουν πια και παρά τη στοργική φροντίδα των εθελοντών, εξακολουθούν να πεθαίνουν ενώ ζουν. Υιοθετώντας έναν παππού και γιαγιά, έχετε την ευκαιρία να δώσετε αυτή τη μοναδική ευκαιρία που έχασαν αυτές οι ψυχές, να αναζωπυρώσετε μια σπίθα που τώρα κόντευε να σβήσει.
Δεν έχουμε το μαγικό ραβδί για να προβλέψουμε πόσο θα ζήσουν τα αγαπημένα μας κουτάβια και για τους παππούδες η ερώτηση είναι σίγουρα συντομευμένη, οπότε τι; Δεν πρέπει να ξέρουν τη λέξη σπίτι; Δεν τους αξίζει να μάθουν πώς να πιάνουν μπισκότα εν κινήσει; Δεν είναι πια μικρά, αλλά είναι και κουτάβια. Προσπαθούμε να επαναλαμβάνουμε καθημερινά ότι η ποιότητα και όχι η ποσότητα είναι σημαντική, οπότε κάθε μέρα που είμαστε μαζί και έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε ο ένας στον άλλο ένα φιλί και ένα χάδι γίνεται μια μέρα γεμάτη, οικογενειακή .
Σε όποιον σκέφτεται να υιοθετήσει έναν σκύλο αυτή τη στιγμή, ρωτάω: έχετε σκεφτεί ποτέ να υιοθετήσετε έναν παππού και γιαγιά;
Δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε στον Λέων μια γεμάτη, υπέροχη, ευτυχισμένη ζωή μαζί με την οικογένειά του.
