Η υποπλασία της παρεγκεφαλίδας είναι μια συγγενής νευρολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη ανάπτυξη της παρεγκεφαλίδας, υπεύθυνης για το συντονισμό των κινήσεων. Αυτό προκαλεί σε όσους υποφέρουν από αυτό να μην μπορούν να περπατήσουν κανονικά αλλά να τρέμουν, να κουτσαίνουν και να υπόκεινται σε συνεχείς πτώσεις. Μια σπάνια πάθηση, με αβέβαια αίτια, που ωστόσο δεν εμποδίζει απολύτως αυτό το σκυλί να ζήσει μια πλήρη ζωή. Για αυτόν, αυτή η κατάσταση δεν είναι απολύτως εμπόδιο: απλά δεν ξέρει ότι είναι ανάπηρος και δεν θα σταματήσει σε τίποτα.
Ο Φένιξ εγκαταλείφθηκε σε ένα καταφύγιο όταν ήταν τεσσάρων μηνών, οπότε και έγινε εμφανής η συγγενής του διαταραχή, καθιστώντας τον «πρόβλημα» για τους ανθρώπους που έπρεπε να τον φροντίσουν. Όταν τον υποδέχτηκαν δεν μπορούσε να σταθεί: ήταν αδυνατισμένος, πολύ αδύναμος και έτρεμε πολύ. Αλλά από τη στιγμή που αυτό το λευκό χάσκι με τα μπλε μάτια υιοθετήθηκε από τη Zoe και τον Eric Lumiere, η ζωή του άλλαξε: τον αποδέχτηκαν αμέσως όπως είναι, τον μεταμόρφωσαν σε ένα ασφαλές σκυλί χάρη στην αγάπη και την άνεσή τους και, τώρα που είναι 4 ετών, Ο Φένιξ αντιμετωπίζει όλες τις προκλήσεις του με ένα χαμόγελο και τη γλώσσα του να κρέμεται από το στόμα του και έχει γίνει ένα μεγάλο μάθημα για όλους όσους συναντά στο ταξίδι του.
@fenixlumiere My Heart is Full of Sunshine ☀️#happydog #tiktokdogs #rescue #dogsofttiktok #doglove #dog #cerebellarhypoplasiadogs
“Είναι ένας χαμογελαστός και χαρούμενος σκύλος που μοιράζεται την αγάπη του για τη ζωή με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο συντονισμός του είναι λίγο διαφορετικός από αυτόν των άλλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι φανταστικός”, σχολίασαν οι άνθρωποι του, δείχνει την πρόοδό του στο Tik Tok (@fenixlumiere). «Τώρα όχι μόνο στέκεται μόνος του, αλλά και πηδά σαν πόνυ, δείχνοντας στον κόσμο ότι οι διαφορές και οι προκλήσεις μας δεν είναι εδώ για να μας κρατήσουν πίσω, αλλά μόνο για να μας κάνουν να μεγαλώνουμε με περισσότερη αγάπη, θάρρος και συμπόνια».
Η διαταραχή του Fenix δεν του προκαλεί κανένα είδος πόνου. Φυσικά, συχνά κινδυνεύει να βλάψει τον εαυτό του πέφτοντας ή να ταλαντεύεται ενώ περπατά, λίγο σαν ένα παιδί που μαθαίνει να περπατά, αλλά το σπίτι του είναι καλά εξοπλισμένο για να το αποτρέψει από το να χτυπήσει επικίνδυνες γωνίες ή επιφάνειες. Χάρη σε αυτή την προσοχή έχει ένα πλήρες προσδόκιμο ζωής και, σύμφωνα με τους ανθρώπους του, «δεν περνάει μέρα που να νομίζεις ότι υπάρχει κάτι που δεν είναι φυσιολογικό πάνω του». Έχει μάθει τον δικό του τρόπο να περπατά, πολύ παρόμοιο με το τρέξιμο των αλόγων, και οι ασυνήθιστες κινήσεις του κάνουν ό,τι κάνει ακόμα πιο αξιολάτρευτο. Η χαρά του προέρχεται ακριβώς από το «διαδίδοντας την ευτυχία της ζωής, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά με τον μικρό μας τρόπο».
