Έχει παραλύσει τόσο καιρό που… πρέπει να του υπενθυμίσεις ότι δεν είναι πια παράλυτος. Αυτή είναι η ιστορία ενός ειδικού σκύλου, ενός 9χρονου ασημένιου Λαμπραντόρ που ζει στο Hickory της Βόρειας Καρολίνας, ο οποίος ζει με τη νόσο του μεσοσπονδύλιου δίσκου, μια νευρολογική διαταραχή που μπορεί να εκφυλιστεί σε ρήξη αρκετών σπονδυλικών δίσκων, όπως στην περίπτωσή του.
Εξαιτίας αυτής της παθολογίας ο Bo παρέμεινε παράλυτος για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπορούσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή ως σκύλος. Όμως πριν από ενάμιση χρόνο υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση που του επέτρεψε να περπατήσει ξανά. Η αποκατάσταση και η σωματική δραστηριότητα του επέτρεψαν τους τελευταίους μήνες να ανακτήσει τον μυϊκό τόνο των ποδιών του και να επιστρέψει στο περπάτημα, αν και όχι στο τρέξιμο. Όμως ο Μπο χρειάζεται ακόμα ειδική βοήθεια για να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Ο παράλυτος σκύλος περπατάει ξανά και δεν θυμάται πια ότι μπορούσε να το κάνει
Αν και η παθολογία είναι υπό έλεγχο και είναι απαλλαγμένος από πόνους, επίσης χάρη στα φάρμακα, συμβαίνει ο Μπο να επιστρέψει στη συμπεριφορά του όπως όταν ήταν παράλυτος. Και χρειάζεται κάποιον να τον ενθαρρύνει και να του υπενθυμίζει ότι δεν είναι πια κολλημένος αλλά τώρα μπορεί να περπατήσει ξανά. Και κάθε φορά είναι σαν να ξαφνιάζεται.
Στο βίντεο που δημοσίευσε η κηδεμόνας του, ο Bo φαίνεται να κλαψουρίζει, ξαπλωμένος στο πάτωμα, φαινομενικά ακίνητος, λίγο σαν να είχε ξεχάσει ότι μπορούσε να κινηθεί. Εικόνες σαγηνευτικές, στις οποίες ο σκύλος πρώτα διστάζει και μετά επιστρέφει στο περπάτημα «λίγο μεθυσμένος».
«Ο σκύλος μου έχει παραλύσει τόσο καιρό που εξακολουθεί να ξεχνάει ότι μπορεί να περπατήσει», έγραψε η Χριστιάνα στην ανάρτηση της. «Ξαπλώνει εκεί στο χαλί και παραπονιέται μέχρι να του υπενθυμίσω ότι μπορεί να σηκωθεί μόνος του». Πιθανότατα θυμάται όλη την επιπλέον προσοχή και αγάπη που του δόθηκε στη ζωή του, ή απλά χρειάζεται ακόμα κάποια επιπλέον άνεση. Μα είναι δυνατόν να υποφέρει ακόμα; Σύμφωνα με τη Χριστιάνα, “σίγουρα όχι. Παίρνει παυσίπονα και συμπεριφέρεται διαφορετικά όταν πονάει η μέση της”. Αλλά στο κάτω-κάτω, έχουν περάσει μόλις δύο μήνες από τότε που περπατάει ξανά. “Κατά τη γνώμη μου ξεχνά πραγματικά. Επίσης επειδή συνήθως συμβαίνει μετά από έναν υπνάκο ή μετά από μερικά λεπτά καθίσματος.”
Παρά την αρχικά ανησυχητική πρόγνωση του Μπο, η οικογένειά του δεν τα παράτησε ποτέ. «Μερικοί γιατροί μας ενθάρρυναν να του κάνουμε ευθανασία τουλάχιστον δυο φορές ή, τουλάχιστον, να μην ξοδέψουμε άλλα χρήματα για αυτόν», αλλά ήξεραν ότι ήταν μια ιάσιμη κατάσταση και δεν ήθελαν να τα παρατήσουν. Σήμερα, χάρη στη μαχητικότητα του και τη συνεχή ενθάρρυνση της ανθρώπινης οικογένειάς του, ο Μπο τα πάει καλά. “Υπάρχουν πολλοί από εμάς που τον αγαπάμε. Ο Μπο ήταν ένας ιδιαίτερος σκύλος για εμάς από την πρώτη μέρα που τον υιοθετήσαμε.”
