Με την έλευση του καλοκαιριού πληθαίνουν τα κρούσματα εγκατάλειψης. Οι κτηνίατροι το γνωρίζουν καλά αυτό, βλέποντας εγκαταλελειμμένα σκυλιά να φτάνουν στην κλινική, εξαντλημένα από μέρες πείνας και δίψας. Αυτό συνέβη στην Piccola, ένα μεγαλόσωμο μαύρο σκυλί που έφτασε σοβαρά τραυματισμένο στο κτηνιατρείο και έγινε αμέσως μέλος της οικογένειάς της.
Με τον ερχομό του καλοκαιριού πληθαίνουν τα κρούσματα εγκατάλειψης , μια μάστιγα που πλήττει τη χώρα μας, μια χειρονομία που μαρτυρεί τη μεγάλη ασυδοσία και άγνοια που εξακολουθεί να ανήκει σε πολλούς. Αυτοί οι πολλοί, πάρα πολλοί που κρύβονται πίσω από εφήμερες δικαιολογίες: «Δεν έχω κανέναν να τον προσέχει» ή χειρότερα «Θα είναι καλύτερα στο κυνοκομείο ή στο δρόμο». Η παρατήρησή μου ως προς αυτό έρχεται πριν από αυτόν τον παράλογο επίλογο: για όλους εσάς που επιλέγετε να αποκτήσετε σκύλο : σκεφτείτε το, γιατί δεν σας το συνταγογράφησε ο γιατρός! Είναι δέσμευση, συνεπάγεται θυσίες χρόνου και οικονομικά. Αλλά επαναλαμβάνω: εάν δεν είστε διατεθειμένοι να συμβιβαστείτε και να νοιαστείτε για ένα άλλο ζωντανό ον, απλώς αφήστε το ήσυχο. Γιατί είναι μια ζωή που μετά θα την εγκαταλείψεις ή που την έχεις παραμελήσει, μη συνειδητοποιώντας ότι μπροστά σου υπάρχει μια ψυχή με συναισθήματα, συναισθήματα και ανάγκες .
Όταν ένας εγκαταλελειμμένος σκύλος φτάνει στην κλινική
Από ιατρικής άποψης, που είναι ο τομέας της εμπειρογνωμοσύνης μου, μπορώ να διαπιστώσω μόνο τη σωματική αλλά και την ψυχολογική βλάβη που προκαλεί η εγκατάλειψη. Τα εγκαταλελειμμένα σκυλιά που έρχονται να επισκεφτούν την κλινική μου βασανίζονται συχνά από μέρες πείνας και δίψας. Το λεγόμενο ένστικτο επιβίωσης, άλλωστε, έχει όρια! Πρέπει να ξέρετε ότι αν εγκαταλείψετε έναν σκύλο που είχε συνηθίσει να έχει διαθέσιμα μπολ με νερό και φαγητό, επειδή είναι όντως κατοικίδιο και μετά τον πετάξουν στη μέση του δρόμου… σίγουρα δεν μεταμορφώνεται ως δια μαγείας σε ένα αυτόνομο ον που μπορεί να αποκτήσει τροφή και άλλους πόρους.
Συχνά αυτά τα θέματα είναι φοβισμένα, χαμένα, ακατάλληλα για μια ζωή διαφορετική από αυτή που είχαν συνηθίσει. Συμβαίνει λοιπόν να τα βρείτε να περιφέρονται ανάμεσα σε αυτοκίνητα, να διασχίζουν δρόμους, να προκαλούν ατυχήματα και συχνά να τραυματίζονται θανάσιμα. Η σωματική επιδείνωση λόγω κακουχιών προκαλεί συχνά σοβαρές οργανικές βλάβες, όπως νεφρική ανεπάρκεια και γαστρεντερίτιδα . Σχεδόν όλα τα εγκαταλελειμμένα σκυλιά έχουν διάφορες βλάβες και πληγές που έχουν υποστεί κατά την περιπλάνηση, πληγές που είναι συχνά σοβαρά μολυσμένες ή ακόμη και με μυίαση , επειδή προσελκύουν μύγες, ειδικά το καλοκαίρι, οι οποίες εναποθέτουν τα αυγά τους, ώστε μόλις εκκολαφθούν οι προνύμφες να μπορούν να τραφούν από τη σάρκα του ξενιστή. Τα σκυλιά μπορούν ακόμα να φτάσουν με περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά κατάγματα.
Επέλεξα λοιπόν να υιοθετήσω τον Piccola
Ένα από τα σκυλιά μου έφτασε στην κλινική μου σε πολύ σοβαρή κατάσταση . Μικροκαμωμένη , αυτό είναι το όνομά της, είναι στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά μικρή και χαριτωμένη: γι’ αυτό σκέφτηκα ότι ήταν ωραίο να την αποκαλώ έτσι. Ήρθε σε μένα ένα πρωί, που την έφεραν εθελοντές που μου την ανέφεραν ως αδέσποτο σκυλί που είχε πάθει ατύχημα . Σίγουρα την είχαν εγκαταλείψει: τριγυρνούσε στην πόλη περιμένοντας να καταλήξει στο ρείθρο. Η πρώτη υποψία των εθελοντών ήταν ένα κάταγμα στα πίσω άκρα του, καθώς δεν μπορούσε να σηκωθεί.
Την είδα λοιπόν να φτάνει στην αγκαλιά δύο ανδρών: ενός μεγαλόσωμου σκύλου στον οποίο υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω ακτινογραφίες και εξετάσεις, να κάνω εγχείρηση για να σταθεροποιήσω το κάταγμα με τον ορθοπεδικό και μετά να την στείλω στο κυνοκομείο . Αλλά υπήρχε κάτι που δεν ήταν σωστό : κατά την εξέταση τα άκρα φάνηκαν υγιή. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι υπάρχει κάταγμα λεκάνης, αλλά μετά από ακτινογραφία η ετυμηγορία είναι χειρότερη: σπονδυλικό κάταγμα . Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η όλη εικόνα αλλάζει, η επέμβαση σταθεροποίησης της σπονδυλικής στήλης είναι πολύ λεπτή δεδομένου του τύπου του κατάγματος και αποκλείεται: ένας παράλυτος σκύλος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ένα ρείθρο, μόνο η ευθανασία είναι στα χαρτιά.
Εδώ, αυτή είναι η στιγμή που ξετυλίγεται μέσα μου η συνηθισμένη, δυστυχώς, σκέψη: είναι ένα ακόμη άτυχο σκυλί θύμα ανθρώπου . Αλλά η Piccola, παρόλο που δεν με ήξερε, παρόλο που είχε υποστεί τραύμα πριν από τη διάγνωση, και την ώρα των ερευνών πονούσε επίσης έντονα, πάντα με κοιτούσε και κουνούσε την ουρά της από την πρώτη στιγμή. Και όταν της προκάλεσα σωματική βλάβη, δεν προσπάθησε να με δαγκώσει, αλλά έγλειψε το χέρι μου για να με κάνει να καταλάβω ότι ήξερε ότι ήταν εκεί μαζί μου για να με βοηθήσει. Δεν μπορούσα να της κάνω ευθανασία . Έτσι αποφάσισα να την κρατήσω μαζί μου , να δώσω χρόνο στο σπονδυλικό κάταγμα να οστεωθεί από μόνο του, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να είχε παραμείνει παραπληγική και ότι θα είχα υιοθετήσει ένα μελλοντικό σκυλί με τρόλεϊ, αλλά επέλεξα να δώσω στη ζωή μια ευκαιρία .
Μωρό, ένας από εμάς: αισθανόμενα όντα με συνείδηση
Αποφάσισα για το όνομα την επόμενη μέρα που έφτασε. Πέρασα χρόνο παρατηρώντας την προσεκτικά: Η Piccola είναι μια μικτή ράτσα με το πρόσωπο ενός τριχωτού Pitbull , το σώμα ενός μεγάλου, μακριού, στιβαρού Dachshund με κοντά πόδια και τραχιά γούνα. Μοιάζει με αρσενικό, είναι στην πραγματικότητα «άσχημο» αν συνεχίσουμε να εκτιμούμε την αισθητική. Το κοριτσάκι σου μιλάει με τα μάτια της: Την πήγα σπίτι μου, έμεινε «νοσοκομειακή» ενάμιση μήνα, είχε ένα δωμάτιο με βεράντα, ώστε ακόμα κι αν δεν μπορούσε να σηκωθεί να δει τον κήπο, απόλαυσε τον ήλιο και γνώρισε τους γονείς μου και άλλα σκυλιά. Περάσαμε σχεδόν ενάμιση μήνα βυθισμένος στα κόπρανα, γιατί δεν μπορούσε να σηκωθεί για να αφοδεύσει ή να ουρήσει, και σας διαβεβαιώνω ότι ήταν μεγάλη θυσία για εκείνη: έχει τεράστια αξιοπρέπεια και νοιάζεται πολύ για την προσωπική της φροντίδα. Είδα πώς συγκρατήθηκε εκείνες τις δύσκολες μέρες μέχρι να σκάσει: Εγώ ήμουν αυτή που της έδινα καθαρτικά κάθε μέρα για να φροντίσει να «αδειάσει» τον εαυτό της και μετά, προφανώς, την έπλενα και την στέγνωνα 3-4 φορές κάθε μέρα. Μιλάμε για έναν σκύλο 20 κιλών, του οποίου η ποσότητα κοπράνων και ούρων είναι σημαντική και γι’ αυτό έπρεπε να πάω και εγώ τουαλέτα! Τότε μια μέρα η Piccola ήταν μαζί μου στην κλινική για να κάνει μερικές ακτινογραφίες, για να δω την εξέλιξη του κατάγματος και ιδού, σηκώθηκε, με δυσκολία, κουτσαίνοντας, αλλά για πρώτη φορά κατάφερε να σταθεί όρθια, που λέμε κτηνίατροι, στον τετράποδο σταθμό! Από τότε τα πράγματα έγιναν καλύτερα και, φυσικά, δεν χωρίσαμε ποτέ .
Η μικρή ήταν τυχερή, αλλά για μια ιστορία με αίσιο τέλος, χιλιάδες γίνονται τραγωδίες. Χιλιάδες σκύλοι και γάτες πεθαίνουν ή τελειώνουν τη ζωή τους σε κλουβιά. Αν δεν έχεις χρόνο, αν αυτή τη στιγμή στη ζωή σου υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, άλλες δεσμεύσεις, υπενθύμισε στον εαυτό σου και στην οικογένειά σου: μην πάρεις σκύλο , γιατί δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να το εγκαταλείψεις.
