Ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι σας μπορεί να προκαλέσει ανησυχία εάν ζείτε με έναν σκύλο. Ακολουθούν μερικές συμβουλές για να κάνετε τη συνύπαρξη σκύλου-παιδιού πιο ασφαλή και ειρηνική.
Η άφιξη του πελαργού στο σπίτι είναι πάντα πηγή μεγάλης χαράς και ενθουσιασμού, αλλά αν ζείτε με έναν σκύλο , για τους μελλοντικούς γονείς, όλα αυτά συχνά προσθέτουν κάποια ανησυχία . Γι’ αυτό λοιπόν, επενδύεται πολλή ενέργεια για να βρεθεί η σωστή συνταγή για μια ειρηνική συνύπαρξη σκύλου-παιδιού .
Από τις πιο συνηθισμένες συμβουλές βρίσκουμε την προληπτική ένταξη καροτσιών και καροτσιών στο σπίτι, καθώς και την εισαγωγή κούκλων σε σχήμα μωρού, με στόχο να γίνει οικεία η εικόνα του παιδιού ακόμη και πριν την άφιξή του. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η πολύ διαδεδομένη πρακτική να βάζεις τον σκύλο να μυρίζει μια χρησιμοποιημένη πάνα αμέσως μετά τον τοκετό, έτσι ώστε να συνηθίσει τις μυρωδιές του μωρού.
Η κοινωνική νοημοσύνη του σκύλου
Ο ερχομός ενός παιδιού πρέπει να είναι μέρος μιας σχέσης ανθρώπου-σκύλου που ωριμάζει και μεγαλώνει με τα χρόνια. Η είσοδος ενός νέου μέλους θα πρέπει επομένως να γίνει με απόλυτα φυσικό τρόπο. Το σύνολο αυτών των συμπεριφοριστικών πρακτικών, που βασίζονται στο σχήμα ερεθίσματος-απόκρισης, είναι συχνά αντιπαραγωγικό καθώς δημιουργούν εστίαση και όχι κοινωνικοποίηση και εξοικείωση .
Η εστίαση σημαίνει τη δημιουργία μιας κατάστασης εγρήγορσης και ανησυχίας που περιπλέκει σημαντικά την ήρεμη αντίληψη των αλλαγών που βρίσκονται σε εξέλιξη στο οικογενειακό σύστημα. Τα σκυλιά, στην πραγματικότητα, διαθέτουν μια εξαιρετική κοινωνική νοημοσύνη , η οποία τους καθιστά ικανούς να διαβάζουν και να προσαρμόζονται στα πλαίσια, με στόχο να ζουν καλά δίπλα στους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά τους.
Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει αναγκαστικά να απαλλαγεί από κάθε αμφισημία είναι η ιδέα ότι υπάρχει πράγματι ένα θέμα παιδί-σκύλος . Δεν υπάρχει παιδί με απόλυτη έννοια, υπάρχουν πολλά στάδια ανάπτυξης στην ανάπτυξη ενός παιδιού, όπως δεν υπάρχει σκύλος με απόλυτη έννοια, αλλά υπάρχουν σκύλοι, με διαφορετικά κίνητρα και ατομικά χαρακτηριστικά .
Το μωρό στην κούνια
Ας ξεκινήσουμε από τη στιγμή της άφιξης ενός νεογέννητου παιδιού . Το ανθρώπινο κουτάβι στην κούνια εκπέμπει δυνατούς ήχους, κλαψουρίσματα και τσιριχτές κραυγές. Ένας σκύλος που δραστηριοποιείται όταν ακούει μια μπάλα να τρίζει, μια γάτα να νιαουρίζει κ.λπ., θα μπορούσε στην πραγματικότητα να κινδυνεύσει να συμπεριφερθεί αδέξια ή επιθετικά προς ένα μωρό, ακούγοντάς το να κάνει παρόμοιους ήχους στην κούνια.
Για το λόγο αυτό, όταν ζούμε με έναν σκύλο που έχει ήδη δείξει υψηλή ευαισθησία στην ενεργοποίηση ληστρικών συμπεριφορών στο παρελθόν , είναι προτιμότερο να παρακολουθούμε πότε το παιδί ξεκουράζεται.
Η εξερευνητική φάση
Η δεύτερη ευαίσθητη φάση στην ανάπτυξη του παιδιού είναι αυτή της εξερεύνησης του κόσμου , μέσω του χειρισμού αντικειμένων και παιχνιδιών. Το μωρό που σέρνεται είναι στο ύψος του ρύγχους και δεν είναι δύσκολο να δεις στιγμές που ο σκύλος γλύφει επίμονα το προσωπάκι του. Γονείς και παππούδες παρακολουθούν τη σκηνή, συχνά ενθουσιασμένοι, αναφωνώντας: «τι χαριτωμένο… Κοίτα, του δίνει φιλιά!». Η σκηνή μπορεί επίσης να είναι αστεία, αλλά ο σκύλος, γλείφοντας καταναγκαστικά, δεν δείχνει στοργή, αλλά μάλλον θέλει να διακόψει την εξερεύνηση, γιατί αυτή η συμπεριφορά του παιδιού προκαλεί άγχος .
Σε αυτή την περίπτωση η πιο σοφή στρατηγική είναι να χωρίσετε τους χώρους με πύλες ή αφαιρούμενους φράχτες, ώστε να προστατεύσετε τόσο την ελευθερία του παιδιού όσο και τον χαρακτήρα του σκύλου. Όταν είναι δύσκολο για τους γονείς να παρακολουθήσουν ή να αλληλεπιδράσουν ενεργά με την κατάσταση, καθώς είναι απασχολημένοι με άλλες καθημερινές δραστηριότητες, μια λειτουργική προσέγγιση εγγυάται χαλάρωση και ηρεμία για όλους τους εμπλεκόμενους.
Το παιδί παίζει και τρέχει γύρω από το σπίτι
Ερχόμαστε τώρα στο στάδιο που το παιδί έχει μεγαλώσει και τρέχει στο σπίτι . Μία από τις καταστάσεις που πρέπει να παρακολουθείτε πιο προσεκτικά είναι αναμφίβολα αυτή των ξαφνικών κινήσεων παρουσία σκύλου. Μερικά πολύ αρπακτικά θέματα και με κάποιο βαθμό δυσπιστίας προς τους ανθρώπους, μπορούν να μπλοκάρουν, να τσιμπήσουν, ακόμη και να δαγκώσουν τα παιδιά που τρέχουν. Ένας σκύλος μπορεί επίσης να ανέχεται το τρέξιμο των παιδιών στο σπίτι αλλά δεν σημαίνει ότι θα ελέγχεται και προς τα «άγνωστα» παιδιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γάτες. Τα σκυλιά που συνυπάρχουν ειρηνικά με τη γάτα του σπιτιού μπορούν, αντίθετα, να είναι πολύ επιθετικά με όλους τους άλλους.
Όπως συνιστάται σε άλλες περιπτώσεις, δεν είναι λάθος να διαχωρίζεται ο σκύλος από περιβάλλοντα όπου τα παιδιά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Είναι απόλυτης σημασίας να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά να σέβονται πλήρως τον σκύλο, κάνοντάς τους να κατανοήσουν τον χαρακτήρα του, καλωσορίζοντας και ανέχοντας με στοργή ακόμη και τις πιο γωνιακές πτυχές του που δεν μπορούν να αλλάξουν. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητο να μην περιορίζεται η ελευθερία έκφρασης και κίνησης του παιδιού μας και των φίλων του μέσα στο οικιακό περιβάλλον.
Ο διαχωρισμός του σκύλου, σε ορισμένες ιδιαίτερες συνθήκες, κλείνοντάς τον σε ένα άνετο δωμάτιο με ένα άνετο ρείθρο, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τιμωρία του , αποκλεισμό του και δημιουργία ρήξης σχέσης μαζί του. Αντίθετα, ξεκάθαρες επιλογές που είναι λειτουργικές για την αρμονική εμπειρία της ομάδας είναι απολύτως προτιμότερες από τις διφορούμενες όπου γίνεται προσπάθεια να ακολουθηθεί μια ιδεολογική πορεία πλήρους ολοκλήρωσης, ενώ εκχύνεται σε ριψοκίνδυνες καταστάσεις μια τεράστια δόση ελέγχου πάνω στον σκύλο και μια ανήσυχη κατάσταση στα παιδιά.
