Η υιοθεσία ενός σκύλου και η επιλογή ενός παιδιού δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενες επιλογές και ίσως θα έπρεπε απλώς να αρχίσουμε να τα βλέπουμε ως δύο διαφορετικές αποφάσεις. Ας καταλάβουμε μαζί γιατί τα ζώα δεν αντικαθιστούν τα παιδιά και πώς να σταματήσουμε να τα θεωρούμε ως τέτοια.
Όλο και πιο συχνά συμβαίνει να συγκρίνεται ένας σκύλος ή μια γάτα με ένα παιδί, μέσα από μια ολόκληρη σειρά συζητήσεων που γενικά καταλήγουν μάλλον να κατηγορούν εκείνους που δεν επιθυμούν να κάνουν παιδιά. Αυτή η τάση συχνά οδηγεί σε σύγχυση ρόλων , αφού όσο κι αν αγαπάμε το κατοικίδιό μας και συνάπτουμε μια πολύ οικεία, στοργική και βαθιά σχέση με σεβασμό μαζί του, ο σκύλος δεν είναι παιδί , όπως και το παιδί δεν είναι σκύλος.
Η υιοθεσία ενός σκύλου και η επιλογή απόκτησης παιδιού δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενες επιλογές και ίσως θα έπρεπε απλώς να τις δούμε ως πιθανές επιλογές που σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσαν ακόμη και να αλληλοεπικαλύπτονται. Μπορείτε να επιλέξετε να κάνετε παιδιά, να ζήσετε με κατοικίδια ή να μοιραστείτε την ύπαρξή σας και με τους δύο, αλλά αυτά είναι, σε κάθε περίπτωση, μονοπάτια που, αναπόφευκτα, παραμένουν βαθιά διαφορετικά.
Είναι αλήθεια ότι το να καλωσορίσεις έναν σκύλο ή μια γάτα στο σπίτι σου σημαίνει ότι αναλαμβάνεις μια μεγάλη ευθύνη και, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η δέσμευση μπορεί να συγκριθεί με αυτή ενός γονέα , στο βαθμό που έχουμε κάποιον που πρέπει να φροντίσουμε και που εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από εμάς. Ωστόσο, το να συμπίπτουν ο ρόλος του ζώου και του παιδιού είναι εξευτελιστικό και για τα δύο μέρη, ακυρώνει τα χαρακτηριστικά και των δύο.
Αν σκεφτούμε τα στάδια των δύο μονοπατιών, ωστόσο, συνειδητοποιούμε αμέσως τις ουσιαστικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην εμπειρία του να είσαι γονιός και σε αυτή του συντρόφου κατοικίδιου. Η σύγκριση της σχέσης με τον σκύλο ή τη γάτα με αυτή που έχουμε με ένα άτομο του είδους μας δεν έχει πολύ νόημα παρά να μας κάνει να σκεφτούμε, λανθασμένα, ότι το κατοικίδιο ζώο μας μπορεί να έχει τις ίδιες ανάγκες με ένα νεογέννητο.
Μια νέα έννοια της οικογένειας
Επί του παρόντος, η έννοια της οικογένειας έχει επεκταθεί σημαντικά, συμπεριλαμβανομένης μιας σειράς σεναρίων που δεν μπορούν όλα να αναχθούν στο στερεότυπο της «παραδοσιακής οικογένειας». Τα παιδιά έχουν γίνει μια πιθανή αλλά όχι απαραίτητη επιλογή για την εκπλήρωση του ατόμου και είμαστε πολύ πιο ελεύθεροι από αυτούς τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς περιορισμούς που έβλεπαν την οικογένεια ως τον κύριο στόχο της ζωής των ανθρώπων και, ειδικότερα, των γυναικών.
Ωστόσο, στην πράξη συχνά εξακολουθεί να συμβαίνει να νιώθετε ότι σας κρίνουν αν δεν έχετε σύντροφο , εάν επιλέξετε να μην κάνετε παιδιά ή, ακόμη, αν δεν μπορείτε να κάνετε. Αυτή η συμπεριφορά, δυστυχώς πολύ συχνή, επηρεάζει το γυναικείο φύλο σε μεγαλύτερο βαθμό και μπορεί να αναχθεί σε αυτήν την πολιτιστική τάση που αποδίδει αξία στις γυναίκες μόνο στο βαθμό που έχουν ένα παιδί και ξέρουν πώς να φροντίζουν την οικογένειά τους. Υπό αυτή την έννοια, ίσως η υιοθέτηση ενός κατοικίδιου να έχει γίνει επίσης ένας τρόπος να μην «αισθάνονται φταίξιμο» από την πλευρά εκείνων που υποφέρουν από την κρίση των άλλων, ένα είδος απάντησης που πρέπει να δοθεί σε εκείνους που είναι τόσο αδιάκριτοι που μάλλον ρωτούν προσωπικές ερωτήσεις για τις επιλογές της ζωής. Μπορεί επίσης να είναι ένας τρόπος να αισθάνεστε γεμάτοι, ολοκληρωμένοι, ολόκληροι, καθώς όσοι δεν έχουν παιδιά έχουν βαρεθεί να αντικατοπτρίζονται σε μια κοινωνία που αντανακλά συνεχώς την εικόνα ενός κατακερματισμένου, ημιτελούς, ατόμου που λείπει. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποφασίσετε να υιοθετήσετε ένα κατοικίδιο για να αναπληρώσετε αυτό που δυστυχώς εξακολουθεί να ορίζεται ως ” έλλειψη” .
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από εμάς θεωρούμε τα κατοικίδια ζώα ως πραγματικά μέλη της οικογένειας και είναι επίσης σωστό ότι αυτό συμβαίνει, καθώς πολυάριθμες μελέτες υπογραμμίζουν τη θετική επίδραση στην ψυχική υγεία που προέρχεται από το να τα θεωρούμε αποτελεσματικά μέλη της οικογένειας. Πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο μέσα σε αυτό. Δεν θα λέγαμε ποτέ ότι δεν θέλουμε παιδιά επειδή έχουμε ήδη, για παράδειγμα, μητέρα: το να λέμε ότι δεν θέλουμε παιδιά επειδή ζούμε ήδη παρέα με ένα κατοικίδιο είναι λίγο πολύ το ίδιο πράγμα.
Τι είναι λοιπόν τα κατοικίδια για εμάς;
Εάν πιστεύουμε ότι το ζώο μας είναι συγκρίσιμο με ένα είδος παιδιού ή αν απλώς δεν έχουμε βρει ποτέ μια λέξη που να το ορίζει, θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να το αποκαλούμε απλώς «σύντροφο ζωής» , όπως υπογραμμίζουμε συχνά . Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να αποφύγουμε περαιτέρω παρεξηγήσεις και να εξηγήσουμε στους άλλους, και κυρίως στον εαυτό μας, ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ των ρόλων.
Συχνά, στην πραγματικότητα, ακριβώς χάρη στα λόγια μπορούμε να βάλουμε τάξη στον εσωτερικό μας κόσμο . Το να αποκαλείτε τον σκύλο σας σύντροφο της ζωής σας και ίσως να αποφεύγετε να του απευθύνεστε ως παιδί, θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ σημαντικό για την ψυχική μας υγεία αλλά και για τα κατοικίδια ζώα μας. Ας μην ξεχνάμε, στην πραγματικότητα, ότι δεν αλληλοεπιδρούμε με ένα άτομο του είδους μας και ότι ένα ζώο έχει πολύ διαφορετικές ανάγκες από αυτές ενός ανθρώπου , επιπλέον του γεγονότος ότι, σε αντίθεση με τα παιδιά, ένας σκύλος ή μια γάτα γενικά ξοδεύει χρόνο με το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι με όλη, την ανθρώπινη ζωή κάποιου.
Όταν αποφασίζετε να υιοθετήσετε έναν σύντροφο ζωής, είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρχει προθυμία να αναλάβετε μια ευθύνη συγκρίσιμη με αυτή που προέρχεται από την απόκτηση παιδιού , αλλά και την ικανότητα να αναγνωρίζετε ότι είναι ζώα, επομένως με συγκεκριμένες και μη συγκρίσιμες με εκείνες των ανθρώπινων όντων. Μόνο έτσι θα μπορέσει να δημιουργήσει μια σχέση που να είναι ικανοποιητική και για τους δύο.
